________________
ઉપકારક, જીવ માત્રના કલ્યાણ દાતા, એવા સાધુ મહાત્માઓને સત્સંગ મળે છે. જેને પણ દુર્લભ એ મનુષ્યભવ મળે છે. લાડી, વાડી, ગાડીના મોહમાં ક્યાં સુધી પડ્યા રહેશો? આ ભવમાં જે પામ્યા છે તે પૂર્વભવની કમાઈ છે. પણ આવતા ભવનું ભાતું ક્યારે બાંધશે? લક્ષમી ચંચળ છે. આયુષ્યને તે કેઈ ભરેસે નથી. ભલભલા ચક્રવર્તીઓ, મહારાજ, શ્રેષ્ઠીઓ, પણ ચાલ્યા ગયા છે. મૃત્યુદેવ તે મુખ ફાડીને બેઠો છે અને તે ક્યારે દેડી આવશે તેની ખબર નથી. ભરયુવાનવયે પુત્ર પિતા, માતા ને સ્વજને મૂકી ચાલ્યા જાય છે. અઢળક લક્ષ્મીને પતિ પણ ખાલી હાથે જવાનું છે.” ભવ્યજને !
આ ધર્મ એ તો પારસમણિ છે. સંસારના દુઃખે અગણિત છે. હવે તે જાગે-આત્માને ઓળખે. મન-વચન-કાયાના વ્યાપારોને સંયમિત કરે, ઉચ્ચ ભાવનાઓ ભાવે, અને આપણે પહેલા લેકમાં કહી ગયા તેમ “કાલે કરવા યોગ્ય શુભ કાર્ય આજે જ કરી લે. કારણ કે મૃત્યુ તે કેઈની રાહ નહિ જુવે કે આ જીવનું કાર્ય થઈ ગયું છે કે નહિ. કાર્યો કે ના પૂરા થયાં છે. બધું અહીં જ મૂકીને માત્ર પાપ-પુણ્યનું ભાતું લઈને જ જવાનું છે.”
શ્રી આનંદઘનજી તે આપણને ચેતાવે છે કે – “અવસર બેર બેર નહિ આવે, ક્યું જાણે હું કરલે ભલાઈ,
જનમ જનમ સુખ પાવે.”
૧૭
