________________
૭૫
પ્રકરણ ૬ હું
"(
ચાર નરાધમે મારૂ ખૂન કરી નાસી જતાં મેં જોયા છે.” એમ કેશવસિંહના મુખેથી સાંભળ્યું હતુ. દેવકુમારે કહ્યું.
એ પાપી! તું તારા બચાવ કરવા માગે છે! અને બિચારા ચાર નિર્દોષ ઉપર આરેાપ મૂકે છે. હું તારૂ કાંઈ પણ સાંભળવા માગતા નથી. જા! તારૂં કાળુ કર. મહારાજા ખેલ્યા.
અન્નદાતા ! હેરૂ કહેરૂ થાય પણ માવીતરથી એમ ન થવાય ! દેવકુમારના ઉપકારા રાજ ઉપર ઘણા છે. તેને રાજ્ય અને પ્રજાસેવા ઘણી જ લાયકાતપૂર્વક બજાવી છે. માટે એવા દેવ જેવા પુત્રને ન્યાય આપતાં વિચાર કરવા જોઈએ. કેટલીક વખતે નજરે જોએલી વાત પણ ખોટી પડે છે, તે મારા શરછત્ર ! આ તા સાંભળેલ વાત છે ? આપ જરા શાન્ત ચિત્તે વિચાર કરી ચેાગ્ય ન્યાય આપે ! પ્રધાન છત્રસિંહ મેલ્યા.
આ વખતે કચેરીમાં રાણી દેવળદેવી તથા દાસી મજરી હાજર રાજાને ખેાલતાં સાંભળી ઘણા ખુશી થતાં હતાં. બાકી બીજા સર્વેના ચહેરા ગમગીન દેખાતા હતા.
હતા તે
પિતાશ્રી ! સાવધ થાએ! આ આખી કચેરીમાં સર્વેનાં મૂખ પર ગમગીની છવાઈ ગઈ છે. કીર્તિકુમાર ખેલ્યા.
આથી રાજા જાગૃત થતાં નિરપરાધી દેવકુમારને ઘણેાજ કારમે હુકમ સંભળાવવા તૈયાર થાય છે. આ જોઇને પ્રધાનથી શાંત ન રહેવાયું.
''
મહારાજ! કહેવતમાં કહ્યું છે કે ઉતાવળા સો માવળા ધીરા સો ગભીર. સ્વામી ! આમ એકાએક સાહસ કરતાં વિચાર કરા! ‘જ્યાં સુધી મૂળ પુરાવા હાથ ન લાગે અને તે નિર્દોષ છે એવું સાબીત ન ઠરે ત્યાં સુધી આપણે તેને આપણા રાજ્યમાંથી દૂર કરવા એજ યેાગ્ય છે, પણ નિર્દેૌષ હોવા છતાં દેાષીત ઠરાવી શિક્ષા
