________________
પ્રકરણ ૬ ઠું નહિ અને પેલી નીચ દાસી મંજરીને પણ વિશ્વાસ લાવીશ નહિ.” ભાઈ! મારાથી વેદના ખમાતી નથી ! મારી આ છેલ્લી હકીકત ધ્યાનમાં રાખજે અને તેનો પ્રાણુને પણ વિશ્વાસ લાવીશ નહિ. કેશવસિંહે કહ્યું.
ભાઈ કેશવસિંહ, તારે જે કહેવાનું હોય તે ખુશીથી કહે જરા પણ ઓછું લાવી છાનું રાખીશ નહિ. દેવકુમાર બે.
ભાઈ એ કપટી રાણું મારા ખૂનને આરોપ તારા ઉપર લાવશે અને તને રાજ્યની હદપાર-દેશવટો અપાવશે. તે તું જરા પણ ક્રોધાયમાન ન થતાં મહાત્માના વચન પ્રમાણે દેશવટે ગ્રહણ કરજે અને માથે આવેલી વિપત્તિને સામનો કરી શાંતિ મેળવજે. તેને સહન કરવી એજ મનુષ્યનું કર્તવ્ય છે. કેશવકુમારે કહ્યું.
ભાઈ ! તમારું કહેવું મને શિરોમાન્ય છે ! દેવકુમાર બે.
આવે કદાપી દુ;ખ તે, માઁ કદી ડરતા નથી,
આફતને જાત માનતા, પાછા કદી પડતા નથી. મેટાભાઈ વસંતસિંહનું કાસળ પણ એ અપરમાતાએ જ કાઢેલું હેવું જોઈએ એમ આજના કર્તવ્યથી સમજાય છે. એ નીચ માતા ] અમે બાળકોએ તારું શું બગાડયું હતું ! અમારા જીવની જોહીતરસી તેને જરા પણ દયા કે લાગણી આવી નહીં! તારા પુત્રને રાજ્ય અપાવવા સારૂં ચાર હત્યાઓ કરતાં તને જરાપણ ડર આવી નહિ ! ધિક્કાર છે ! એ રાજ્ય અને વૈભવને !
એ બ્રાતા ! શું તમે પણ મને મૂકીને ચાલ્યા ગયા અને આ જગતમાં મને નિરાધાર બનાવી મૂકી ગયા. દેવકુમાર રડતા રડતા બોલ્યા.
આપ આમ શા માટે રડો છો ? મહેલના રક્ષકે આવીને પૂછ્યું.
