________________
પ્રકરણ છઠ્ઠું .
દેવકુમારનું દિવાનખાનું.
દેવકુમાર પોતાના દિવાનખાનામાં બેઠા છે અને યુદ્ધની બધી
હકીકત પેાતાના ભાઇ કેશવસિંહને સમજાવે છે.
ભાઈ કેશવસિંહ ! જો મારા મિત્ર લાલસિંહ ન હેાત તે આજે તું તારા ભાઈ દેવકુમારને આ સ્થાને જોવા માટે ભાગ્યશાળી ન અન્યા હાત. આ બધા યશ હોય તેા તે લાલસિંહને આભારી છે. દેવકુમાર ખેલ્યો.
એ ! મેટાભાઇ, શું હજુ વસંતસિંહ નથી આવ્યા ? મને તેમના વગર ઘડી પણ ગમતું નથી, શું મને તેમની મુલાકાત નહિ કરાવે ? જાગે, મોટાભાઇ હું તમારાથી રીસાઈ જઈશ અને હિ ખેાલું. કીર્ત્તિ કુમાર ખેલ્યું.
મારા વ્હાલા ભાઈ, શું તું ડાહ્યો થઇ આવી હ કરે તે સારૂ નહીં. ભાઈ વસંતસંહના માટે આ તારા ભાઈને અહરનીશ ચિંતા થયા કરે છે. બિચારી માતાતુલ્ય જયકુંવર ભાભી પણ તેમના વિયેાગે ઝુરી મરે છે. હે પરમાત્મા ! શું મારા ભાઈને પત્તો નહિ લાગે ! પ્રિય લાલસિહ આજે બધે આનંદ આનંદ છે પણ ફક્ત જેષ્ટ બન્ધુ વિના આ બધા આનંદ શુષ્ક અને રસ વગરને લાગે છે. દેવકુમારે જણાવ્યું.
