________________
પ્રકરણ ૪ થું
૪૭ હવે કીર્તિકુમારને જતાં જતાં વિચાર આવે છે કે શું માતુશ્રીને દેવકુમાર ઉપર વેર હશે ! શા માટે ! શા માટે તેને દુશ્મનની નજરથી જોતા હશે! એમ વિચાર કરતો કરતે કીર્તિકુમાર જાય છે ત્યાં તેણે ચાર મારાઓને દાદર ઉપર ચઢતાં જોયા આથી તેને સંશય પેદા થયો કે આ ચાર માણસે કેણ હશે? દેખાય છે તો વનચરે જેવા! તેઓને મારી માતુશ્રી પાસે જવાનું શું પ્રયોજન હશે? તેમના આવવામાં જરૂર કાંઈ ભેદ હોવો જોઈએ. માતુશ્રી દેવકુમાર ઉપર ઈર્ષા કરે છે પણ ફિકર નહિ ! “જેને પ્રભુ પાસરે તેને વેરી આંધળા” “જેને રામ રાખે તેને કેણ મારી શકે તેમ છે !” છતાં મારે તો ભાઈની ચીંતા કરવી જ જોઈએ. કીર્તિકુમાર વિચાર કરતે પિતાના ભુવનમાં ચાલ્યો ગયો.
મંજરી ! જે તે કોણ આવે છે ! કેઈને આવવાનો અવાજ સાંભળી રાણું દેવળદેવીએ પૂછયું.
બાઈ સાહેબ! એતો આપણે બે લાવેલા માણસો આવ્યા છે. દાસી મંજરી બેલી.
બા સાહેબ! આપશ્રીના હુકમના અમો તાબેદાર છીએ માટે જે આજ્ઞા હોય તે ફરમાવે ! ચારે મારા રાણીને વંદન કરતાં બોલ્યા.
તમને દાસી મંજરીએ બધી વાત તો કરી હશે ? રાણીએ પ્રશ્ન પૂછ્યું.
ના, બા! અમને દાસીએ કશી પણ વાત કરી નથી. મારાઓ બેલ્યા.
અલી મંજરી! આપણી વાતથી આ ચારે બહાદુરને વાકેફ કર દેવળદેવીએ આજ્ઞા આપી.
જુઓ ! ભાઈઓ, કામ ઘણું જ મુશ્કેલી ભર્યું છે. પણ જો તમે કામ પાર પાડી આપે તે તમારું દળદર દૂર થઈ જશે અને
