________________
પ્રકરણ ત્રીજું.
મનના મનોરથ. આ વખતે વિરભદ્રસિંહના મહાલયમાં કંઈક જુદે જ રંગ જામી રહ્યો હતો. અને તે રંગ કાંઈ જેવો તેવો નહતે. તે રંગ એવો હતો કે તે રંગમાં રંગાટમાં કંઈક રંગાઈ ગયા અને હજાર રોળાઈ ગયા. તે રંગ કેવો હતો. મહારાણી દેવળદેવી આજે ઘણું ખુશખુશાલ ચહેરાથી પિતાના આત્માને આનંદ આપી રહી હતી. અને કહેતી હતી કે “આ જગતમાં હું ધારું તેજ થાય અને થવું જ જોઈએ. જે મારા વિચારોની વચમાં કઈપણ આવે તો તેને અવશ્ય નાશ થવો જ જોઈએ.” આમ હવાઈ કિલ્લા બાંધતી પાછી વિચારમાં આવી કે:દાસી ઉપર વિશ્વાસ લાવે તે ઠીક નથી, કારણ કે ગમે તેમ તે દાસી તે દાસી જ. તે કહેવાય તે ગુલામડીને ! હું કાંઈ કહું અને તે કાંઈ કરે તે વખત આવે મારા પાપને ઘડે ફૂટી જાય, અને મારા ભેગ મળે, પણ ફિકર નહીં. દાસી મંજરી વસંતસિહ બાબતના શા સમાચાર લાવે છે. તે હકીકત જાણવા મારી ઈચ્છા પૂરી રહી છે, જે વસંતસિંહ રણક્ષેત્રમાં જ પૂરે થાય તે “ટાઢા પાણીએ ખસ જાય” અને મારી ધારેલી દરેક યુક્તિઓ પાર પડે, કદાચ રણક્ષેત્રમાંથી જીતીને આવશે તો મારે બીજી યુક્તિ કામે લગાડવી પડશે. એવામાં દાસી એકદમ આવી અને કહેવા લાગી કે - | બાઈસાહેબ, ફત્તેહના ડંકા, મારૂં ઈનામ લાવ ! દાસી મંજરી ઘણું કપટી અને કુટિલ હતી. દરેક પાપી કાર્યમાં તેને ભાગ અગ્ર
