________________
પ્રકરણ ૨ જુ
૩૩ પ્રધાનજી! તમે પત્ર વાંચી આટલા બધા અધીરા અને અસ્વસ્થ કેમ લાગે છે ? શું પત્રમાં કંઈ અવનો બનાવ બન્યો છે કે જેથી તમે ઉપરા ઉપરી પ્રશ્નો પૂછો છો. રાજાએ પૂછ્યું.
અન્નદાતા ! પત્ર શું વાંચું, પત્ર વાંચતા મારા ચક્ષુઓમાંથી ચોધાર અશ્રુધારા વહે છે. મારે હસ્ત પત્રના ભારથી થરથર કંપે છે. તેમજ પત્ર વાંચતાં મારું મન ઘણું જ અસ્થિર અને શૂન્ય બની ગયું છે. મહારાજ! પ્રિય વસંતસિહ એકાએક રણભૂમિમાંથી અભેદ માગે ચાલ્યો ગયો છે. અને આપણું સકળ સૈન્ય સેનાપતિ વગર નિરાશ્રિત દશામાં પડયું છે. પ્રધાને જણાવ્યું.
પ્રધાનજી! તમે આ શું બેલે છો ? જરા પત્ર તો વાંચે ! રાજાએ કહ્યું.
આથી પ્રધાન પત્ર વાંચે છે, ત્યાં બેઠેલા સઘળા સામંત, સરદારો અને દેવકુમાર વિગેરે સર્વ હતાશ થયા અને મહા ગંભીર વિચારમાં પડી ગયા. મહારાજા પોતે પત્ર સાંભળતાં અને પુત્રના મરણની વાત જાણતાં તરત મહા શેકસાગરમાં ડુબી ગયા. અને હૃદય ઉપર આઘાત લાગતાં જ પોતે મૂછિત થઈ ગયા. સર્વ સામંત સરદારોએ અનેક જાતના ઉપચાર કરી મહારાજાને શુદ્ધિમાં આણ્યા. ત્યારે કહે છે કે –
પત્ર સુણતાં રાજવી, અંતર થકી ગભરાય છે. પુત્રનું મરણ સુણતાં, મૂછિત દશા ત્યાં થાય છે, શું કર્યું મેં આ કર્યું, એ માનવી મિથ્યા બકે, પણ ઈશની આજ્ઞા વિના, નવા પાન પણ હાલી શકે.
મારા પુત્રને કઈ લાવો! કઈ લાવો ! ગમે ત્યાંથી લાવી તેના દેદારના દર્શન કરાવે ! અરે ! હે પ્રભુ તને આ શું સૂઝયું? કયા પાપે તે મારો પુત્ર હ. રાજા બોલ્યા.
