________________
પ્રકરણ ૨૯ મુ
२०७
ભાન રાખેા. તમે મને એાળખા છે? હું તમને પ્રેમ અર્પીશ તે તમે ગ્રહણ કરશે। પણ તમારા પિતાશ્રો તેને સંમતિ આપશે કે કેમ ? તમે પેલા યેાગીરાજતે સંભાળેા. શું તેનું વચન મિથ્યા જશે? તમારી પ્રિય સખીનું વચન યાદ કરે ! તમારા માતા-પિતાને યાદ લાવે. લાલસિંહે જુની યાદી તાજી કરાવતાં કહ્યું.
આ બધું સાંભળી પદ્માવતિ પિતાને યાદ કરતી રડવા લાગી. વ્હાલા પિતાજી! તામરા યમ શું તમારા દ્વારે ઉભા છે? મારે તે કાળ અહીથી જ નાઠા. પિતાજી, તમે નિરપરાધી છતાં નહિ બચે ! શું રાજાજી તમને નહીં બચાવે, તમે તમારા જીવનમાં કલકિત થઈતેજ મરશે તે મને–આ તમારી પુત્રીને ઘણુંજ લાગી આવે છે. પિતાજી, તમે ન મરે। તા... ! એ રાજાજી, તમે તમારી આ પુત્રીની ખાતર મારા પિતાશ્રીને બચાવા. (ક્રોધમાં) અરે દુષ્ટ! હત્યારી દાસી ! મારા પિતાશ્રીના મરણથી તને શું લાભ છે? અરે તારી દુષ્ટ મંજરી! મારા તને શ્રાપ છે કે તું વન વન રખડી મેહાલ થઈ મરીશ આગળ ન ખેલી શકી એકદમ ચેાધારા આંસુએ જમીન પલાળી મૂકી.
સુંદરી! વિચારા, તમે કેાની આગળ ? ભયંકર જંગલમાં એક અજાણ્યા પુરૂષની પાસે રડતાં જરાપણ શરમ નથી આવતી ?
વ્હાલા! અરે !! હું ભૂલી, તે કહેવાને તમે હજુ કયાં તમારે હાથે મતે આપ્યા છે. શાણા સરદાર ! ખેલા, હવે તમે મને પરણવા ખુશી છે કે નહિ ? આ જગતમાં મારે આ સિવાય બીજી ઈચ્છા રહી નથી. પિતાશ્રી આવતી કાલે મૃત્યુલેાકમાં પ્રયાણ કરી જશે. માતુશ્રી તેમની પાછળ સતી થશે. પછી મારે જીવીને પણ શું કામ છે? માટે તમે મને પરણીને સુખી કરે તે હું એમ સમજીશ કે મને મારા પતિના આશરા છે. તે મને બચાવશે અને મારા પિતાશ્રીને પણ બચાવશે. સ ! મારે બીજી કાંઈ ક્ચ્છા નથી. પેલા જોગટાની
