________________
પ્રકરણ ૨૯ મું
૨૦૫ નહીં આવે તે આ વાઘ બાળાને પ્રાણ લેશે એવો વિચાર કરતાની સાથેજ પોતે પોતાના બાણની કમાન ખેંચી તીર ફેંકયું. તીર વાગતાની સાથેજ વાઘ જમીન ઉપર ઢળી પડયો. બાળા પણ મૂછવશ બની જમીન ઉપર પછડાઈ પડી. લાલસિહ એકદમ તેની નજદીક આવ્યો.
ભયભીત હોવા છતાં કેવી શોભે છે ? તેનું મૂખકમળ કેવું બીડાઈ ગયું છે. બાળાને જરા શ્વાસ લેતી દેખી અને થોડીવારમાં તે શુદ્ધીમાં આવી કે તરત ભયને લીધે કેઈ બચા, કેઈ બચાવો, મને વાઘ મારી નાંખે છે. એમ બૂમ પાડી ઊઠી.
સુંદરી સાવધ થાઃ તમારો ભય દૂર થયો છે અને હવે તમે નિર્ભય છો. તમારું રક્ષણ કરવા આ ક્ષત્રિય બાળ તમારી સન્મુખ હાજર છે. લાલસિંહે કહ્યું.
મને કોઈ બચા, વાઘે મારી નાંખી રે! મને મારી નાંખી રે ! બેભાન અવસ્થામાં પદ્માવતિએ બૂમ પાડી.
સુંદરી ! વાઘ તો ક્યારનોય યમરાજના દરબારમાં પહોંચી ગયો છે. હવે જરા પણ બીક કે ડર રાખવાનું કારણ નથી.
અરે ! તમે કેણ છે ! પદ્માવતિએ જાગૃત થતાં પૂછયું.
સુંદરી, સાવધ થાઓ ! અહીં કોઈ દુશ્મન નથી, હવે તમને જેનો ભય હતો તે દૂર થયો છે માટે શાન્તિ રાખે, ગભરાશે નહિ.
શાણું સરદાર ! આપ કેણ છે? અને શા કારણથી આ બાળાને કાળના મૂખમાંથી બચાવી ? તમે મને ઓળખો છો ? પદ્માવતિએ શરમાઈને પૂછ્યું.
સુંદરી, મેં તે મારે ક્ષત્રિય ધર્મ બજાવ્યો છે તેમાં વિશેષ કાંઈ જ કર્યું નથી. તમને કોણ ન ઓળખે? ચંદ્ર પણ એમ ધારશે
