________________
પ્રકરણ ૨૮ મું
૨૦૩ સહાયતા માટે મોકલ્યો છે. હું તમને તમારા મુકામે સહીસલામત રીતે પહોંચાડીશ. લાલસિંહે આવતાં કહ્યું.
ભાઈ! તમે કોણ છો અને તમે અમને કેવી રીતે છોડાવવા આવ્યા ? બન્ને કન્યાએાએ પૂછયું.
હેને, હું વિરેશ્વર પ્રધાનને પુત્ર છું. મારું નામ લાલસિંહ અને હાલ હું અહીંને પ્રધાન છું. ગઈ કાલે રાત્રે તમારું હરણ થયું તે વખતે હું નગરચર્ચા જવા નીકળ્યા હતા. તે વખતે તમારા હરણ સબંધી આ દુષ્ટોને વાત કરતા સાંભળ્યા એટલે મેં યુક્તિથી ઠગી તેમનું સરદારપણું લઈ તે બધાને કારાગ્રહે નંખાવ્યા છે. બહેને, ચાલે ! હવે તૈયાર થાઓ. કમળા તથા મણિ બંને બેનો લાલસિંહની સાથે જવા તૈયાર થઈ એટલામાં દરવાન આવી ચઢ અને આ કેદીઓને તૈયાર થતાં જોઈ બોલ્યો. આ સ્ત્રીઓને લઈને ક્યાં જાય છે ?
ચુપ રહે ! જે તે નથી કે આ દુને કારાગ્રહે નંખાવી આ કન્યાઓને છોડાવવા આવ્યો છું ? ચાલ્યો જા અહીંથી. લાલસિંહ કડકાઈથી બોલ્યો.
બસ, નહિ જવા દઉં. દરવાને કહ્યું,
શા માટે તું મને પસંદ કરે છે. એમ બોલતાંની સાથે જ એક મુઠ્ઠીના પ્રહારથી દરવાનને નીચે પાડી દીધો અને મજબૂત બાંધી બંને બાળાઓને લઈ લાલસિંહ ચાલ્યો ગયો.
ભાઈ, અમે તમારે કેટલો ઉપકાર માનીએ ? અમે બંને તમારું શું ભલું કરીએ. પરમાત્મા તમારી મનોકામના પુરી કરે.
દેહરે. સજજન નર તે તે ખરા, કરતા પર ઉપકાર; સંયમ ધરે જીવન મહીં, ભવતા સંસાર.
