________________
પ્રકરણ અઠાવીસમું.
ચારેનું રહેઠાણ લાલસિંહ બિચારે પિતાના ભાગ્ય ઉપર વિચાર કરતો કરતે જંગલના રસ્તા તરફ ચાલ્યો જાય છે. શું મારા મિત્રે સ્ત્રીના વચન ઉપર વિશ્વાસ લાવી મારું અપમાન કર્યું ? શું કરું? સ્નેહની સાંકળે જડાયેલ છું તેથી આટલી લાગણી થાય છે. અરે ! ! ! આમ વિચારમાં ને વિચારમાં પેલી કેદમાં પડેલી બાળાઓને મૂક્ત કરવાનું ભૂલી ગયો. મેં તે બાળાઓને વચન આપ્યું હતું કે હું તમને છોડાવીશ તો ચાલે તેમને પહેલાં મુક્ત કરવા દે, એમ વિચાર કરી તે તરતજ ગુફાના દ્વાર આગળ આવી પહોંચ્યો.
ભાઈ! દરવાજે ઉઘાડ. લાલસિંહે કહ્યું. પરવાનો ક્યાં છે? દરવાને પૂછ્યું.
મારી પાસે પરવાનો છે બહારવટીઆઓના સરદાર પાસે પરવાનો માગે છે ? તે જો આ રહી મારી શમશેર, મને ઓળખતા નથી ? લાલસિંહ શમશેર બતાવતાં કડકાઈથી બે.
