________________
પ્રકરણ એકવીસમુ રાજ્યમહેલના રસ્તા
જેને નીચ માણસની સામત હોય તેનામાં સારા સસ્કારાની આશા ક્યાંથી રાખી શકાય. જેને ખુશામતીઆ અને સ્વાથી મિત્રોની જમાત આગળ-પાછળ વળગી રહી હૈાય તેનામાં સદ્ગુદ્ધિને સ્થાન ક્યાંથી હોય, તેવી જ રીતે ભદ્રિકસિંહ પણ નીચ, કપટી અને નરાધમેાની સાબતમાં દરેક વ્યસનેામાં પુરે પારંગત બન્યા છે અને પેાતાનું કઇ વસ્તુમાં હીત સમાયેલું છે તે પણ સમજતા નથી.
મિત્ર! આ મહેલ તે। દેવસેના કુંવરીને છે. જેને આપણા તિરસ્કાર કરી પેલા ભિક્ષુકને વરમાળા આરાપી તેને જ છે. શું તેનું સૌ` ! શું તેની મનેાહર મૂર્તિ ! એનું તેજ જોઈ તે જ હું તે સ્તબ્ધ થઈ ગયા. એનું હરણ અવશ્ય મારે કરવું જ જોઈ એ. કારણ કે પેલા મુસાફર રસ્તાને રખડતા ભીખારી મેાટા મેટા રાજકુવાના દેખતા તે સૌ`મયી રાજકુંવરીને લઈ જાય તે ઠીક નહી. મારા બહાદુર મિત્ર!! તમે લાગ સાધી તેનું હરણ કરે. શું કાગની કાર્ટ મણિ શાલે ? ના, ના, તે તેા મારા લાયક જ છે.
