________________
પ્રકરણ ૧૭ સુ
૧૩૭
બીજું કાંઇ નજરે પડતું નથી. કારણ કે આજે મેાહનપુરી નગરના રાજાની કુંવરી દેવસેનાનેા સ્વયંવર થવાનેા છે.
દેવસેના મહાચારિત્રશાળી, ચેાસઠ કળાની જાણ અને ધણી જ સ્વરૂપવાન હેાવાથી દરેક રાજા–મહરાજાએ તેની સાથે વરવાની (પરણવાની) અભિલાષા ધરાવી રહ્યા છે. પણ ભાવિ કયાં જશે અથવા કયા ભાગ્યશાળીને એ મહામાયા વરમાળા આરેાપશે? એતે જ્ઞાનીનેખબર.
રાજાએ પેાતાને મહેલ તથા સભામ ́ડપ ઘણા જ સુશોભીત રીતે શણગારી મંડપની શાભામાં એર વધારા કર્યાં છે. આલીશાન ગાલીચા, જરીયાન બિછાના, સાના ચાંદીના આસને વિવિધ સુગંધી પુષ્પાની વેલા, અનેક જાતની રંગબેરંગી વસ્તુએથી આજે મંડપ કાઈ જાણે સ્વર્ગ સમાન લાગે છે, ત્યાં અનેક જાતના નૃત્ય અને સંગીતને અપૂર્વી ધ્વનિ સુંદર સૂરથી લેાકેાના દીલ બહેલાવી રહ્યા છે. આવેલા મહેમાને પોતપોતાના દરજ્જા પ્રમાણે સૌ પોતપેાતાના આસન પર ગેાઠવાઈ ગયા છે.
જ્યારે અહીંઆ સભામંડપની કાઈ અજબ શાલા શે।ભી રહી છે. ત્યારે દેવસેના પેાતાની સાહેલીઓની સાથે હાથમાં વરમાળા લઈ સ્વયંવર મંડપમાં પ્રવેશ કરે છે. જાણે આકાશમાંથી જેમ વીજળી ચમકે તેમ તેના મુખાËદની ચમકતા, જેમ ચંદ્રમુખીની શાભા હાય તેમ તેના મુખની ક્રાંતિની જ્યાતી અજબ ઝબકી રહી છે, તેનું એકેક અંગ વિધાતાએ ફુરસદે ઘડયું ન હાય? તેવું દીપે છે જેથી ભલભલા પણ તેના હસ્તની આશાએ સેવી રહ્યાં છે.
જ્યારે દેવસેના સભામંડપમાં પ્રવેશ કરે છે ત્યારે તેની સાથે ચેગીરાજ પણ પ્રવેશ કરે છે. કાઇને ગેબી અવાજ દેવસેનાના કાને અથડાયા. “દેવસેના ! પ્રાણ જાય તેની પરવા ન કરીશ પણ તારૂ વચન જાય નહિ તેની ચિંતા રાખજે, જેને તે તારા ગણ્યા છે તેને
