________________
૨૦૯
રાધનપુરમાં અંજનશલાકાદિ ] પિતાના હાથે સમજણપૂર્વક દાન કરે છે તે શ્રેષ્ઠ છે, તેને ઉપભેગ કરે છે તે મધ્યમ છે, પરંતુ જે દાન દેતે નથી તેનું ધન મધપૂડાનાં મધની જેમ નાશ પામે છે. મધપૂડો જોયો છે ને? માખીઓ તેને કેટલા પ્રેમથી વળગી હોય છે? રખે કેઈ એમાંથી મધનું ટીપું લઈ ન જાય! તે માટે ટેળીઓ ગોઠવીને ચેકી કરે છે. પણ તમે જાણે છે કે વાઘરી આવીને જ્યાં ધૂણી કરે છે કે એ મધમાખીઓને આડાઅવળા જતું રહેવું પડે છે અને મધપૂડો લુંટાઈ જાય છે ! એમાંથી કંઈ બચતું નથી! જ્યાં આખે ને આખો મધપૂડો ઉપડી જાય ત્યાં શું બચે? પેલે કાળરૂપ વાઘરી આવશે ને મૃત્યુને ધુમાડે આપશે ત્યારે સંપત્તિ-લક્ષમી-ધનને આખે મધપૂડો લુંટાઈ જવાને ! તમારે માટે કંઈ ઉપગને રહેવાને નહિ? જેઓ સોનારૂપાના ઢગલા પર બેસતા અને હીરામોતીથી લદાયેલા રહેતા, તેમને છેવટે હાથની મૂઠીઓ ખુલ્લી રાખીને જવાને વખત આવતાં કહેવું પડયું “કે હું આવ્યું હતું મૂઠી બંધ રાખીને, પણ જાઉં છું મૂઠી ખોલીને !” હવે કહે જોઉં–ધન હાથથી છૂટશે કે નહિ?”
મહત્સવ પૂજ્યશ્રીનાં સાનિધ્યથી મહત્સવની રેનક જ ફરી ગઈ. માળી કુશળ હોય ને ફળ ન ખીલે એ કેમ બને? આ શુભ પ્રસંગે મુનિશ્રી મુક્તિવિજયજી (હાલ ગણિ) આદિ પણ અમદાવાદથી વિહાર કરીને અહીં આવી ગયા હતા.
૧૪
