________________
મુનિજીવનની બાળપાથી-}
૨૨૧
સાધ્વીઓએ સત્વર ત્યાગ કરી દેવા જોઈ એ. [(૧) સારણા એટલે મારણા = ભૂલનું સ્મરણ કરાવવું (૨) વારણા એટલે ખીજી વખત ભૂલ થાય ત્યારે તેનું નિવારણ કરવું. (૩) ચેયણા એટલે નેકણા = ત્રીજી વાર ભૂલ થતાં કડક શબ્દમાં ઠપકો આપવા અને (૪) ડિચેાયણ એટલે પ્રતિનેાઇણા હાથેથી અગર જરૂર પડયે દડ વગેરેથી વારવાર ભૂલ કરનારને મારવા.]
=
જો આચાર્ય પાસે શિષ્યને સુધારવા જેવું પુણ્ય ન હાય તા તેવા શિષ્ય સંઘના અગ્રણી ગભીર અને ધર્માત્મા એવા શ્રાવકોને પશુ—પડિચેાયણા સુધીની રજા આપવા સાથે —સોંપી દેવે પડે, આ અંગે આચારાંગસૂત્ર'માં તફાની શિષ્યને ટુચકા કરીને સીધા કરી દેતા રાજાનું દૃષ્ટાંત આવે છે.
આચાય તેા તે જ થઈ શકે જેની એક આંખમાંથી શિષ્યા પ્રત્યે વાત્સલ્યનાં પૂર ઉમટતાં હાયપર`તુ તેની સાથેસાથ મીજી આંખેથી કરડાકીની આગ એકાતી હાય. આવી કરડાકીના કારણે જ શિષ્યાના આત્માની નેવું ટકા જેટલી અનાદિકાલીન ઉચ્છ્વ ખલતા ખતમ થઈ જતી હાય છે. બાકીના દશ ટકા દાષા તેા વાત્સલ્યભાવથી જ વિસર્જન પામતા હાય છે, જે આચાર્યની અભિલાષા એવી છે કે, હું માટી સ`ખ્યામાં ગીતા અને સર્વિસ સાધુએને તૈયાર કરીને જૈન સ ંઘને તેની ભેટ આપુ.’ તે આચાયે ભીમ અને કાન્ત ગુણ એકી સાથે જીવંત કરવા જોઈએ. જે ગચ્છમાં આચાર્યની કરડાકી ન હેાવાના કારણે શિસ્ત નથી
