________________
૧૯૯
મુનિજીવનની બાળપોથી-૬ અન્ય ગરને પિતાનામાં પણ એવા જ પ્રકારનું ઊંચું શિસ્તપાલન કરવાની પ્રેરણા મળે છે. એટલું જ નહિ પણ ગુરુ તરફથી સાધુઓને મળતી વાચના અને જીવંત વાત્સલ્ય જોઈને તથા ગુરુ પ્રત્યેને શિષ્યને ઉત્કટ બહુમાનભાવ જોઈને અને પરસ્પર ગુરુભાઈએ વચ્ચેની એકબીજાના દોષોને ખમી ખાવાની સહિષ્ણુતા જોઈને શ્રાવકશ્રાવિકાઓને એવા ગચ્છમાં દીક્ષા લેવાની ભાવના જાગી જતી હોય છે. આમ અનેક આત્માઓ દીક્ષા લઈને તીર્થની અવિચ્છિન્ન પરંપરા જાળવી રાખતા હોય છે.
શાસ્ત્રનીતિના ગચ્છવાસથી શિષ્યને તે પાર વિનાના ફાયદાઓ છે જ પરંતુ તેની સાથે જ ગુરુને પણ ઘણું જ લાભ પ્રાપ્ત થાય છે. ગછના જે ગુરુ હોય તેણે સાધુઓના સ્વાધ્યાય-સંયમની સતત કાળજી કરવી પડે તેથી અપ્રમત્ત પિતાની આરાધના પાળી શકે. વળી કર્મષે જે વિજાતીય સંસર્ગ કરવાની ગુરુને ઈરછા જાગે તે પણ શિષ્યના ઉપસ્થિત સમૂહને કારણે ગુરુથી તે થઈ શકે નહિ. જે ગચ્છમાં શિષ્ય તપ અને ક્રિયાકાંડ સંબંધમાં વધુ સુંદર જીવન જીવતા હોય તે તેની અસર પણ કાંઈક નબળા એવા ગુરુ ઉપર થયા વિના રહે નહિ. આમ ગચ્છવાસના લાભ બને પક્ષે ઘણા મોટા છે.
: આવા ગચ્છવાસમાં રહીને પણ જે ગચ્છના નીતિનિયમને સાધુ ન પાળે તે તેના માટે તે ગચ્છવાસ કહેવાય નહિ પરંતુ સ્વછંદવાસ કહેવાય.
