________________
૧૦૮
યુનિજીવનની બાળપોથી- ૬ વિષયમાં આજ્ઞાનું પાલન માત્ર શાબ્દિક સમજવાનું નથી, પણ ભાવ રૂપે (આશયને અનુસરીને) સમજવાનું છે. ગુરુએ પણ (ગચ્છની રક્ષા) ભાવથી (આશયથી) આચાર્યપદ આપ્યું (કે આપવાનું સૂચવ્યું) હોય છે, માટે જે તે પ્રમાણે ગચ્છની રક્ષા ન થાય તે ત્યાં ગુરુની આજ્ઞાને જ અભાવ સમજ. એટલું જ નહિ, અગ્યને ત્યાગ કરવો તે નિશ્ચયથી ગુરુની આજ્ઞાનું પાલન જ છે, ઉલટું અસદ્વ્યવહાર કરવા છતાં પદને છીનવી ન લે તે (સ્થવિરએ) ગુરુની આજ્ઞાને ભંગ કર્યો ગણાય. વળી (એ પણ વિચારવું જોઈએ કે) મહાનિશિથમાં કુગુરુને સંઘ બહાર કરવાનું કહ્યું છે તે પણ પદવીને અપહરણ વિના કેમ ઘટે? માટે ગુરુની અને શ્રી જિનેશ્વર ભગવાનની આ એક જ આજ્ઞા છે, એમ નકકી થયું.
શુદ્ધ ગીતાર્થ તેને જાણે કે કોઈ કાર્ય આવી પડે ત્યારે જે માયાવી, મૃષાવાઢી, અશુચિત્વવાદિ (આહારદિને અર્થે અસદાચારી) અને પાપગ્રુતનો (જોતિષાદિ નિમિત્તોને) પ્રરૂપક (આશ્રય લેનાર) પણ ન હોય, કારણ કે તે દોષોને કારણે તેવાને તે જીવે ત્યાં સુધી આચાર્ય પણું વગેરે પદ આપવાને જ નિષેધ છે, એ વ્યવહારના ત્રીજા ઉદ્દેશામાં સાત સૂત્રે (૨૩થી ૨૯)થી કહ્યું છે.
એવાઓને જીવતાં સુધી તે પદો આપી શકાય નહિ. અહીં સે અપરાધ કરનારને મારવો એગ્ય નથી અને હજાર અપરાધ કરનારને દંડ પણ કરવો યોગ્ય નથી, ઇત્યાદિ લૌકિક ન્યાયને અનુસરીને વારંવાર ઘણે અપરાધ
