________________
૧૦૨
મુનિજીવનની બાળપેાથી-૬
હાવા જોઇએ. આ ગુણા સિવાયના સાધુઓને છેદગ્રન્થાનુ વ્યાખ્યાન આપવાથી લાભ થવાને બદલે નુકસાન થવાની મેટી શકયતા છે. આચાયે જે વ્યાખ્યાન આપવાનુ છે તે માત્ર ખેલી જવા રૂપ (પાટિયું) ન હેાવું જોઈ એ. તેણે એવી રીતે વ્યાખ્યાન કરવું જોઈએ કે જેથી શ્રેાતાને સમ્યગ્ બેધ થાય. વળી જે આગમગમ્ય પદાર્થોં હાય તેને આગમનાં વચનેાથી સમજાવવા અને તે વખતે કહેવું કે, “તારક તીથ કર દેવે આમ કહ્યું છે માટે શ્રદ્ધાથી આપણે માનવું જ જોઈ એ. આમાં તર્ક ચાલે નહિ.” જે યુક્તિગમ્ય પદાર્થો હાય તેને યુક્તિ અને દૃષ્ટાંતથી જ સમજાવવા જોઇ એ. જો આગમગમ્ય પદાર્થાને તર્કથી સમજાવવા જાય અથવા
તર્કગમ્ય પદાર્થાને આગમગમ્ય (શ્રદ્ધાગમ્ય) કહી દે તે તે આચાય ને પ્રાયશ્ચિત્ત આવે. જે પદાર્થા જેવા હોય તેવું તેનુ નિરૂપણ કરવાથી જૈન શ્રુતના મહિમા વધે છે. અન્યથા હીલના થાય છે. જેને આપણે આચાર્ય કહીએ છીએ તેને શાસ્ત્રીય ભાષામાં અનુયાગાચાર્ય કહેવાય છે. (અનુયાગ એટલે સૂત્રેા ઉપરનું વ્યાખ્યાન કરનારા તે અનુયેાગાચાય.) ગચ્છાધિપતિપદ
ઉપર જણાવ્યા તેવા અનુયાગાચાર્ય માં અથવા તે કચારેક ગુણાના સ્વામીના ગુરુને જો યાગ્યતા દેખાય તે વિધિપૂર્વક ગચ્છાધિપતિપદ ઉપર આરૂઢ કરી શકે. જે સૂત્રાના જ્ઞાતા હાય, ધર્મીમાં દૃઢ પ્રીતિવાળા હાય, અનુવક હાય, ઉત્તમ જાતિ અને કુળવાળા હાય, ગભીર, લબ્ધિમાન, શિષ્યપરિવારવાળા, શ્રુતરાગી, સાધુક્રિયાના
