________________
ખંડ ૩ | ઢાળ ૨૩
૨ ૬૧
જ્યોતિષ જોઈ નિમિત્તિઓ, કહે એ જે કર્મચારજી, શઠ પ્રકૃતિ નિર્બદ્ધિઓ, નિર્ધન નિપારજી. સાર ઘન એ સર્વ ખોશે, નવું ઉપાઈ નહીં શકે, પુણ્યસાર પણ હોશે એહવો, પણ કળા કુશળ જિકે, વૃદ્ધાવસ્થાએ બહુ સુખીયા, થાયશે ઘન અતિ ઘણું, એમ નિમિત્તિક વયણ નિસુચ્છું, મન થયું તસ દૂમણું. ૨
અનુક્રમે અધ્યાપક કને, મૂકે બિહુને તાતજી, પુણ્યસારે શીખી કળા, કર્મસાર મૂઢ જાતજી. ભાતિ બહવિઘ કરી પઢાવે, પણ તેમને મુખ નવિ ચડે, ઇહાં વાંક કોઈનો નવિ દીસે, કૃત કર્મ તે આવી નડે, અનુક્રમે યૌવન લહ્યા બેહુ, કન્યાને પરણાવીયા, મહેભ્યને એ અછે સોહિલું, સર્વ ઘનના ભાવીયા. ૩
માંહોમાંહિ બહુ વહે, જનક કરે તવ ભિન્નજી,
કંચન કોડી બાર જે દેઈ, વહેંચી સુપ્રસન્નજી. સુપ્રસન્ન મન કરી લિયે સંજમ, પિતર સ્વર્ગ ગતિ ગયા. હવે કર્મસારને પૂર્વ દુષ્કત, કર્મ તે ઉદયે થયાં, તેહવાં વાણિજ્ય માંડ્યાં, જેણે હોયે ઘનહાણ એ, સ્વજન લોકે વારીયા પણ, આપમતિ મન નાણ એ. ૪ થોડા દિનમાં નીગમી, કંચન કોડી બારજી, પુણ્યસારની પણ તસ્કરે, લીઘી ખાત્ર પ્રચારજી. સાર ઘન તે બિહુએ ખોયો, થયા નિર્ધન બિહુ જણા, સ્વજનાદિકે પણ તેહ છાંડ્યા, ક્રોઘીયા ને દૂમણા, પરણી પણ જે આપ તરુણી, તેહ પણ પીહર ગઈ, નિર્ભાગ્ય નિર્ધન ને નિબુદ્ધિ, લોક ખ્યાતિ એહવી થઈ. ૫ ઘન વિણ માન ન સંપજે, ઘન વિણ સુખ નહીં સયણાંજી, ઘન વિણ સાચું જ કહે, તોહિ ન માને વયણાંજી. કહેણ પણ નવિ કોઈ માને, પિતા માત ને બાંધવા, પુત્ર દારા અને પુત્રી, હોયે અરિયણ જેહવા, દોષ તે ગુણરૂપ થાયે, હોયે જો ઘર લચ્છી ઘણી, વળી જો શુભ ખેત્ર વાવે તો, હોય ઊંચ પદવી ઘણી. ૬ ૧. મોટા શેઠને ૨. નિર્ગમન થઈ, જતી રહી ૩. સ્ત્રી
