________________
ખંડ ૨ / ઢાળ ૧૪
૧૩૯ તું ઘણિયાણી તું કલ્યાણી, ઘીર મઘર મતિ જાણી રે; સ્વભુજ નિર્મિત વિભવ રુચે છે, એહ મહત્વની ખાણી હો. વચ્ચે ૧૦ માત પિતા મિત્ર સયણ સંબંઘી, કોઈને હું નવિ પૂછું રે; તુજશું પ્રેમ અછે મુજ ગાઢો, મનની વાત સવિ સૂચું હો. વચં ૧૧ તે માટે મુજને દે અનુમતિ, આજ ઇચ્છિત કરું કાજ રે; કહો તો હું તુમ સાથે આવું, જિહાં પતિ તિહાં સવિ રાજ હો. સ્વાજા ૧૨ માતપિતાદિકનું દુઃખ મુજને, કોઈ ન ચિત્તમાં લાગે રે; પણ તુમ દર્શનના વિરહથી, તે સવિ આવી લાગે હો. સ્વાજા ૧૩ દેવપણું મુજ એહવું આવ્યું, સુખ સઘળાં તુમ સાથ હો; અભિમાનકુમ ભાજી સવિ ગુણ, પંખી થયા અનાથ હો. સ્વાજા ૧૪
વાવ્ય (શાર્દૂ૦૦) उड्डीना गुणपत्रिणः सुखफलान्याराद्विशीर्णान्यधः पर्यस्ताः परितो यशस्तबकिताः संपल्लताः पल्लवाः प्रागेव प्रसृताः प्रमोदहरिणा च्छायाकथांतर्गता
दैन्यारण्यमतंगजेन : महता भग्नेऽभिमानद्रुमे १ ભાવાર્થ-મોટા દૈન્યરૂપ અરયના હસ્તીએ અભિમાનરૂપ વૃક્ષ ભાંગ્યે છતે ગુણોરૂપ પક્ષીઓ ઊડી ગયાં, સુખરૂપ ફળ ઘણે દૂર પડી ગયાં તથા યશરૂપ પુષ્પ ચારે તરફ પડ્યાં, પૂર્વે પ્રશસ્ત થઈ એવી સંપદ્ રૂપ લતા નાશ પામી, પ્રમોદરૂપ હરિણ અન્ય વૃક્ષછાયામાં જઈ બેઠાં. સખીવૃંદ માંડે છું તોપણ, પતિ વિણ સૂનું ભાસી રે; પતિ વિણ નયર તે વયર કરે બહુ, તેણે હું સાથે આસી હો. સ્વાજા ૧૫ કહે કુંઅર એ મુજને જુગતું, પણ પગ બંઘન મોટું રે; પરદેશે ફરતાં લાગે છે, પગ ચલવું તે ખોટું હો. વચ્ચે-૧૬ પતિવ્રતાનું એહિ જ લક્ષણ, જે પતિ કહે તે માન્ય રે; મુજ કહેણથી તુમો ઘરે વસો, વાળો સહુનું વાન હો. વચં ૧૭ દેવપૂજાદિક ઘર્મ આરાઘો, સાઘો ગૃહીનો ઘર્મ રે; સમકિતમૂળ શીલ ગુણ રોપો, ઓપો પુણ્યનાં કર્મ હો. વગૅ૧૮ ઘર્મ થકી મુજને સુખશાતા, તેમને પણ ઇહાં વાર રે; ભાવિ ભાવ તે હૃદયે ભાવો, સુખ દુઃખ આતમ સારુ હો. વચૅ ૧૯
૧. સૂચવું
