________________
[ 2 ] અનંત-નિદ્રામાંથી જાગતા કંઈ વર્ષો નથી જઈના ! જાગૃતિને એકાદ સાદ ઝીલાઈ જાય, તે વળતી જ પળે માણસ જાગી જઈને સમાર્ગે ચાલતો થાય છે !
નયસારના જીવનમાં એક પળ આવી જ આવી ગઈ ! ભૂખ કકડીને લાગી હતી, ભાણું ભરેલું પડયું હતું. ત્યારે આવા ભર-જંગલમાં એના હૈયામાં એક શુભ ભાવના જાગૃ થઈ કે - કોઈ અતિથિનો લેટ થઈ જાય, તે એનો લાભ લઈને પછી ભોજન કરૂં!
નયસાર ભાણા પરથી ઉભો થઈ ગયો. એણે દૂર-સુદૂર આ શાભરી મીટ માંડી. ઘેડી પળે બાદ દૂરથી આવી રહેલા એક મુનિ-ઘને જોતાં જ નયસાર નાચી ઉઠે.
સાધુ સંઘ એક સાથેની સાથે જ ગલ વટાવવા નીકળેલા હતે. એમાં સાથે એક એક આગળ નીકળી ગયે અને એ સાધુસંઘ પાછળ રહી જતાં અન્ય-માગે વળી ગયો. ભાગ્ય-ગે આડાઅવળા રસ્તા વટાવતો એ સંઘ ભર બપોરે નયસારના તંબુઓ નખાયા હતા, એ પ્રદેશ પર આવી ઊભો. ભાવભીની આખે, હાથે જોડીને નયસારે એ સંઘને આમં.
આ પળ અજબની હતી. સાધુસંઘે નયસારની વિનંતિ સ્ત્રીકારી. દાનનું પાત્ર પવિત્ર હતું. નયસારે મુનિઓને નિષ અહારાદિ વહેરાવ્યા. જંગલમાં મંગલ રચાઈ ગયું. નયસારનું મન પ્રસન્ન બનીને નાચી ઉડયું. એની ભાવના સાચી હતી, તે શ્રેષ્ઠ સુપાત્ર મળી જ ગયું. પટ નંબરઃ ૨
સાધુ-સંઘ માર્ગથી ભૂલો પડીને ભરજંગલમાં આવી ચડ્યા હતો. આહારાદિથી ભક્તિ કર્યા બાદ નયસારના દિલમાં એમને નગરના માર્ગ સુધી પહોંચાડી આવવાનીય ભાવના જાગી અને મુનિઓને
