________________
[[ પ ] એક દિવસ શેઠ પૌષધમાં હતા. ગામમાં એક યક્ષની યાત્રા માટે આજે લેકે જતા હતા. શેઠનો એક મિત્ર આવ્યો. વાછરડાં હવે તો જુવાન થઈ ગયા હતા. શેઠને પૂછયા વિના જ મિત્રે વાછ૨ડાને ગાડીમાં જોતર્યા અને ખૂબ-ખૂબ દોડાવ્યા. હતું તો યૌવન ! પણ, બળદને દોડવાની તો શું, ચાલવાની ય ક્યાં ટેવ હતી ! દોડ સ્પર્ધા પૂરી થઈ. બળદો ખૂબ જ થાકી ગયા. એમના સાંધાઓ તૂટી ગયા. જીવનની આશથી એ આંખ મીંચી જાય-એટલી હદ સુધીની અવદશા એમને ઘેરી વળી. મિત્ર તે બળ મૂકીને ચાલતો થયે.
બીજે દિવસે શેકે જોયું તે, બળદે જીવનને આરે પહોંચવાની સ્થિતિ સુધી મૂકાઈ ગયા હતા. મિત્ર પર દેષ કરે હવે નકામે હતે. જિનદાસે બળદેની ભાવિ-દુનિયા તરફ નજર દોડાવી. શેઠે એમને નવકાર આપ્યા. બળદે શાંત થઈને એ સાંભળવા માંડ્યા. શેઠ અનશનની પ્રતિજ્ઞા આપી. આરાધનાની આ પળમાં જીવનની રંગ ભૂમિ પર કર્મના સૂત્રધારે મૃત્યુનું ભરત-વાક્ય પોકાર્યું. ને કંબલસંબલ નામના બે બળદો ખૂબજ સમતા પૂર્વક મરીને નાગકુમારમાં કંબલ-સંબલ નામના દેવ બન્યા. આવી રોમાંચક હતી, કંબલસંબલની જીવનકથા !
જીવન-મરણ વચ્ચે છેલા ખાતી નૈયાને જોતા જ કંબલ-શબલની ભગવદ્-ભક્તિ જાગી ઉઠી ને એઓ નીચે આવ્યા. એકે સુદષ્ટને મારી હઠા ને બીજાએ નૈયાને સામે કિનારે મૂકી. ભગવાનની ભક્તિ કરીને બંને દેવ અદશ્ય થયા. એક સંસર્ગે કે માંચક ઇતિહાસ આપે? સંસંગની સુવાસ પશુને દેવ બનાવી ગઈ. દેવ દેવાધિદેવની સેવા પામીને ધન્ય બની ગયા છે
૫ટ નંબર ૩૪ : - આર્ય- દેશ ગમે તેમ તેય સંસ્કારી–દેશ ગણાય ! એથી આ દેશમાં પ્રભુ મહાવીરને રાજપુત્ર કે તીર્થકર તરીકે નહિ, સામાન્ય
