________________
[ ૩૭ ]
એમનામાં અખૂટ-છળ પૂર્યુ અને પ્રતાપી-મહાપુરૂષાની યાદ, એમના અંતરમાં આનંદનનનું આદોલન જગવી ગઇ. આમ, સમાધિ-મરણની સિદ્ધિ મેળવીને નન મુનિને! જીવ ૨૬માં ભવે, ૧૦માં પ્રાણત દેવલાકના પુષ્પાત્તરાવતસક-નામના વિમાનમાં દેવ તરીકે ઉત્પન્ન થયે.
વિજીવને શાસન રસી કરવાની ભાવના, નદનમુનિએ એવી તે જોરદાર ભાવી હતી કે-એ ભાવના ભવ-નાશિની મનીને તીર્થ કરત્વની ક્રેન દ્રુઇ જવાની હતી. અથી ૧૦ માં દેવલેાકના ક્રામ-દામ વૈભવ વચ્ચેય એ તારક અલિપ્ત રહ્યા. એ વિરાગ-દ્વીપને ભેગની ભીષણઆંધી યુઝવી ન શકી. ઉત્ત્પન્ન થતાંની સાથે જ એ દેવની આંખ સામે, નજૈનમુનિ તરીકેનુ પેાતાનુ સંયમી-જીવન અને ભ. મહાવીર તરીકેનુ પેાતાનુ આગામી જીવન ખડું થઈ ગયું. લાખ-લાખ વર્ષ લગી, માસક્ષમણના ભીષ્મ-તપ સાથે અકલક અણુગાર-જીવન ગાળનારને દેવલેાકના આ ભાગ-પ્રચુર વિમાના શે ગમે ? ભલે, સેાનાનુ પણ હતુ તે આ બંધન જ ને ? મુક્તિના મનેરથને કે કરતુ, સુવર્ણ પિંજર પણ ભયંકર નથી શું ? ઉદાસ-ઉરે નંદન-મુનિને દેવ-જીવ દેવલેાકમાં રહ્યો.
વીસ સાગરોપમને વિરાટ આયુષ્ય-કાળ પૂર્ણ થયે. તીર્થ કરત્વની ઋદ્ધિ હવે દ્વાર નજીક ઉભી હતી. દેવલેાકના દામ દામ વૈભવને થ્ કરતી વિરાગ ભાવના પ્રતિપળ જાગૃત રહી હતી. છતાં મિરરચના ભવમાં કરેલેા કુળ મદ, અને એનાથી બંધાયેલુ નીચગેાત્ર કર્મનુ ખાતુ કર્મ રાજને ચાપડે હજી ચાખ્ખુ નહેતુ થયું. ભગવી ભેગ. વીને ક્ષીણ-પ્રાયઃ થયેલાં આ કમે પાછા પીછા પકડયા. ને એ દેવ-જીવ એક બ્રાહ્મણ-જાતિની સ્ત્રીની કુખમાં અવતર્યો.
તીર્થ કર જેવા તીર્થંકર, એક બ્રાહ્મણ જાતિમાં અવતરે ! કુદરતના કાનૂનને આ માન્ય ન હતું. પેાતાના કાનૂનની સામે બહારવટે ચડેલા ક-રાજની સામે પડવા, જાણે એણે ઇન્દ્રરાજની કુમક યાચી
