________________
[૨૫] સુદેવે મેળવેલી બધી રાજદ્ધિ હવે વાસુદેવને મળી. ત્રિખંડીવિશ્વ એમની આગ નીચે આવી ગયું. આ પછી વાસુદેવ પિતનપુર આવ્યા.
દિગ્વિજયનું કાર્ય હજી બાકી હતું. એક દિવસ યુદ્ધનો શંખ મુકાયો. ને વાસુદેવ દિગ્વિજય માટે નીકળ્યા. પૂર્વમાં માગધ-દેવ. દક્ષિણમાં વરદામ-દેવ ને પશ્ચિમમાં પ્રભાસ દેવને પોતાના દસ બનાવીને, વિજ્ય-યાવા વૈતાદ્ય-પર્વતની શ્રેણીઓ તરફ લંબાઈ. ત્યાં પણ વિજય હાંસલ કરીને એમણે પોતનપુર તરફ પ્રયાણ કર્યું. વચમાં મગધ દેશમાં એક કેટશિલ (કરોડ માણસથી ઉપડાય એવી શિલા) આવી. એને ડાબી ભૂજાથી ઉંચકીને, છત્રની જેમ એમણે આકાશમાં ઉંચી કરી. આ બળ પર સહુ ધન્યતા અનુભવી હ્યા. યાત્રા પતનપુર આવી.
દેવોવિદ્યા અને દેશદેશના રાજાઓએ ભેગા થઈને ત્રિપૃષ્ઠ-કુમારને પ્રથમ વાસુદેવ તરીકે અભિષેક કર્યો.
આ કાળ દરમિયાન ૧૧ માં તીર્થપતિ શ્રી શ્રેયાંસનાથ પ્રભુને કેવળજ્ઞાનની પ્રાપ્તિ થઈ ચૂકી હતી અને શાસનનું નાવ આ ભવસાગરમાં તરતું મુકાઈ ગયું હતું. એ વિચરતા-વિચરતા એક દહાડો પેતનપુરના પ્રાંગણમાં પધાર્યા. | તીર્થકર-પ્રભુની ધર્મ–દેશનામાં વાસુદેવ-બલદેવ સહિત સમગ્ર-નગર ઉમટયું. આ અપૂર્વ શ્રવણે ત્રિપૃષ્ઠ-વાસુદેવના અંતરમાં ધરબાયેલે સમ્ય-દર્શનને તેજ-પુંજ ફરી પાછો ઝળહળી ઉઠ્યો. નયસારના ભાવમાં પ્રકાશ પ્રગટ્યો. મરિચિના ભવમાં- કપિલની મોહમાયામાં, એક જ વચન-રૂધંપ રૂgિ-બેલાયું ને એ પ્રકાશ આવરાઈ ગયે. પ્રકાશ પરનું આ આવરણ છેક સોળમાં વિશ્વભૂતિના ભવમાં ખર્યું ને પ્રકાશ પુનઃ ખીલ્યો. પણ, એ જ ભવમાં વિશાખનદીના ઉપહાસની પળે, એ ભૂલ્યા ને પ્રકાશ પાછો છૂપાઈ ગયે આમ, ઉદય-અસ્તની તેજી-મંદી અનુભવતા પ્રભુ મહાવીરના આત્માને ત્રિપૃષ્ઠ વાસુદેવના ભવમાં ફરી એ પ્રકાશ લાવ્યો.
