________________
વડિલબંધુ નંદિવર્ધન પાસે દીક્ષા પ્રાર્થના...
વાપાત સમાન આવાં વચન સાંભળતાં જ ધાર આંસુથી રડતાં ડતાં મહારાજા નંદિવર્ધન બેલ્યા :
હે કુમાર ! વડિલેના વિયેગનું દુઃખ તે હજી તાજા કાંટાની જેમ જ મારા હૈયામાં ખટકી રહેલ છે. તેમાં વળી અકાળે તમારા વિયેગના દુઃખથી તે ઘા ઉપર ક્ષાર પડ્યા જેવું થશે. અહો ! અમે ખરેખર મહામંદભાગી છીએ, જેથી ઉત્તરોત્તર આ રીતે અમારા ઉપર દુઃખ આવી પડે છે.”
વર્ધમાનકુમારે એમને મધુર વચનેથી શાંત કર્યા. મહારાજા નદિવર્ધને આંસુ રેકતાં કહ્યું : “હે બંધુ ! તમારા વિયેગથી અમે ક્ષણવાર પણ જીવી શકીશું નહિ. અમારા ઉપર દયા લાવી અત્યારે અમારા પ્રાણની રક્ષા કરે.”
એટલે કુમાર બોલ્યા : “તમે બરાબર વિચારીને મને કહો કે કેટલા વખતમાં તમે મને દીક્ષા લેવાની અનુજ્ઞા આપશે?
નંદિવર્ધન બોલ્યા : “બે વરસ પછી તમે ભલે સંયમ સ્વીકારો.”
પિતાનાં ભેગાવલિ કર્મો હજીપણ બાકી હોવાનું જણાતાં, કુમારે વડિલની વિનંતીને સ્વીકાર કર્યો. સર્વ સાવદ્ય વ્યાપાર તજી દીધે. સચિત્ત જળનો ત્યાગ કર્યો. સ્નાન, વિલેપન આદિ શરીર શણગારને ત્યાગ કર્યો. બ્રહ્મચર્યનું પાલનપૂર્વક નિર્દોષ આહાર લેતા. આ રીતે ગૃહસ્થજીવનમાં મુનિભાવ ધારણ કરી માધ્યચ્યભાવે જીવનવ્યવહાર ચલાવતાં એક વર્ષ વીત્યું. પછી લેકાંતિક દેવતાઓએ આવીને કહ્યું :
હે ભગવંત! સર્વ જીવોને માટે કલ્યાણકારી એવું ધર્મતીર્થ પ્રવર્તાવો.”
પ્રભુએ વરસીદાન દેવાને વિચાર કર્યો, એટલે સૌધર્મેન્દ્રનું સિંહા સન ચલાયમાન થયું. અવધિજ્ઞાન વડે પ્રભુના મનની ભાવના જાણી લીધી, પિતાનું ઉચિત કર્તવ્ય સમજી વૈશ્રમણ-ચક્ષને આદેશ કર્યો; તેણે તિર્યક્રજભક દેવેને આજ્ઞા કરી ?
