________________
૨૭૦ : મત્સ્ય -ગલાગલ રાજા ઉદયન ભરી પરિષદામાં ખડા થયા ને બોલ્યા: “હું અભીતિકુમારને રાજ વિષે સ્થાપન કરી દીક્ષા લેવા ઈચ્છું છું.”
આટલી જવાબદારીવાળે આટલો ઉતાવળે?” અવન્તિપતિએ વચ્ચે કહ્યું.
ઉતાવળ તે ખરી જ ને! મૃત્યુ કઈ પળે આવીને દબાવી બેસશે, એનો ક્યાં કેઈને ખ્યાલ છે! એ તે આજની ઘડી રળિયામણી! આજ્ઞા લઈને પાછા ફરતા રાજા ઉદયનને વિચાર આવ્યું કે મારે સગે હાથે પુત્રને શા માટે આ જંજાળમાં ફસાવું. આજના રાજકાજમાં તે મત્સ્ય-ગલાગલ ન્યાય પ્રવર્તી રહ્યો છે. એમાં એકને વધારે કાં કરું? એના કરતાં એક સમર્પણશીલ આત્માને વધારે શા માટે ન કરું? એણે પુત્રને બેલા ને રાજકાજના ખૂની મામલા વિષે સમજાવ્યું. તેમ જ એક “સગૃહસ્થ” તરીકે રહીને પિતે વધુ સાધી શકશે, તે કહ્યું. અભીતિકુમારનું મન એ વખતે તે માની ગયું. રાજા ઉદયને મંત્રીમંડળને બધી વાત કહી. તેઓએ રાજાના ભાણેજ કેશીકુમારને રાજગાદી પર સ્થાપન કર્યો. તે જ દિવસે સર્વસ્વ ત્યાગીને, પ્રવજ્યા લઈને રાજા ઉદયન ચાલી નીકળ્યા. અમીતિકુમાર રાજ્યમાં રહ્યો પણ થોડા દિવસમાં એનું મન માયામાં લોભાયું: હાથમાં આવેલી અનેક ભવનાં પુયે પ્રાપ્ત થનારી આ મોમ સાહ્યબી શું છાંડી દેવી! એણે પિતાની ગાદી મેળવવા પ્રયત્ન કર્યો, પણ સહુએ કહ્યું: “રાઈના ભાવ રાતે ગયા!” એ રિસાઈને બીજે ચાલ્યા ગયે, ને પિતાનું રાજ મેળવવા ખટપટ કરવા લાગ્યા.
રાજર્ષિ ઉદયન વનજંગલમાં વિહરતા ઉગ્ર તપશ્ચયો
