________________
ww
૨૪ર : મસ્ય–ગલાગલ ભંજન, સ્વયં શૌયના અવતાર ! આપની યશકીર્તિ કરતૂરીની જેમ પ્રસરેલી છે.”
સમય પૂરો થાય છે,” દાસીએ બંનેને એકબીજાની પ્રશંસાની લાંબી પુષ્પમાળ ગૂંથતાં વાર્યા.
શું અવનિના આ અપરાધી પુરુષને આવતી કાલે ફરી આવન્તિકાનાં દર્શન લાધશે ખરાં?”
અવશ્ય. અવન્તિનાં રાજકુમારી કાલે સંગીતના અભ્યાસ માટે નિયત સમયે ઉપસ્થિત થશે જ. ગુરુજી સમયાન ન ભૂલે—કેઈની વેણુ બાંધવાનાં સ્વમાં, “વાસવદત્તાએ નયને નચાવતાં, જેનાથી પુરુષના દિલ પર પ્રહાર થાય તેવાં વેણ કહ્યાં.
“મર્મ પર ઘા કરવામાં કુશળ છે, શશિવદનિ! પણ કઈ વાર ઘાયલને પટ્ટી બાંધવાની ફરજ ઘા કરનારને માથે અનિવાર્ય રીતે આવીને ઊભી રહે છે, એ ન ભૂલશે.”
ચિંતા નહિ. જ્યાં બંને સમાન દરદી બન્યાં હોય ત્યાં અમૃત-ઔષધની વ્યવસ્થા તે બંનેએ કરવી પડશે ને!'
મહારાજ અવન્તિપતિને આવવાને સમય થતે જતો. હતે. ગુરુ-શિષ્યાએ પરસ્પરની વિદાય લીધી. પણ એ વિદાય વિદાય નહતી; મિલનની પળોને ઉત્કટ કરનાર સમયને ગાળો હતો.
