________________
કુંવરી કાણી ને રાજા કાઢિયા : ૨૩૫
'
પિતાજી, અવન્તિની જ હું છું ને ! મારા મનમાં પણ એમ જ હતું. હું પણ એમ માનતી હતી—અરે આજ સાંજ સુધી મારે પણ એવા ભ્રમ હતા, પણ જે સૂર મેં આજે સાંભળ્યા એણે મારા ભ્રમ દૂર કરી નાખ્યા. એમ તા વીણા હું કયાં નથી શીખી ? પિતાજી! તમારી આ પુત્રીને આપના પ્રતાપે ગીત, વાદ્ય ને નૃત્યમાં આ અવન્તિમાં તે થુ, આયોવતમાં પણ પરાજય આપે તેવુ કાઇ નથી. પણ આ સૂર સાંભળતાં એમ લાગે છે કે અમે તેા આજ સુધી મુશળ જ વગાડ્યું ! અવન્તિમાં આવા સ્વરસમ્રાટ હજી જન્મ્યા નથી. આ તા જનમ જનમની સાધના! એ વિના આ સ્વરમાહિની લાધે ખરી ??
‘ પણ પુત્રી ! કારાગારના એક કેંદી પાસેથી અન્તિની રાજકુવરીને વીણા શીખતાં શરમ નહિ લાગે ? એવા હલકા લાક પાસે જવામાં પણ આપણી શી શાલા ? આપણું પદ પણ વિચારવું ઘટે ને !
‘પિતાજી! વિદ્યા તેા નીચ કુળમાંથી પણ લેવામાં શરમ કેવા ? વિદ્યા ને વનિતા તા ગમે ત્યાંથી લાવી શકાય, એમ તા તમાશ પડિતા જ કહે છે. એક વાર મારે તમારા એ કેદીને સગી નજરે નિહાળવા છે.” વાસવદત્તાએ પિતાના ખભા પર પાતાનું મસ્તક નાખ્યું ને લાડ કરી રહી.
મત્રીરાજ કાર્ય પતાવીને ત્યાં આવી પહોંચ્યા હતા. અવન્તિપતિને પુત્રીને શી રીતે સમજાવવી તે સૂઝતું નહાતું. મંત્રીરાજને જોતાં જ ઊગી આવ્યું. એમણે મંત્રીરાજને ઉદ્દેશીને કહ્યું :
