________________
૧૬૬ : મજ્યગલાગલ
ક્યારે મળે ! હાથ પડયાં સ્ત્રી, બાળક કે પુરુષને સુંઢથી ઉલાળી ફંગળવા માંડયાં.
સત્યાનાશની-સર્વનાશની ભયંકર પળ આવીને ખડી થી માનવી આ બળના પેજ ઉપર હમેશાં બુદ્ધિના છળબલ ચલાવીને જે રીતે કાબૂ રાખતે, એ આજ નિરર્થક નીવડ્યો. અનાથે ગ્રામજને માટે ઉપર આભ ને નીચે ધરતી સિવાય બીજો આશા ન રહ્યો.
એકાએક હવામાં પહેલી મેહક બંસીના સૂર સંભળાયા. અરે, ધન્યભાગ્ય! મરતી વેળાએ પણ મીઠા સ્વરો સાંભળતા મરવાનું સદ્દભાગ્ય વર્યું. શાન્તિના મેહક વાતાવરણને ઘેરા બનાવતા સ્વરે બધે ગૂંજવા લાગ્યા. પવન, પાણું, પહાડ, સ્ત્રીપુરુષ, વાતાવરણ સહુ સ્વરથી સભર બની ગયાં.
મદઘેલા બનીને તેફાને ચઢેલા વનહાથીઓ પણ જાણે ગંભીર બન્યા. એક પળ સુંઠ હલાવ્યા વિના શાન્ત ઊભા, ને પછી પાછા પગલે ફરીને ધીરે ધીરે સ્વરની દિશામાં ચાલ્યા ગયા. ગામડું અજબ રીતે સર્વનાશના પંજામાંથી બચી ગયું!
લેકે બોલી ઊઠ્યાં. “અરે, એજ વૃંદાવનવિહારીએ આપણું ભેર કરી! કંસવધ કરનાર ભગવાન શ્રીકૃષણે આપણાં કષ્ટ કાપ્યાં! ધન્ય ધન્ય વર્ધનધારી !”
બધેથી જયજયકાર પ્રગટી નીકળ્યો. પણ જાણકારીએ જાણી લીધું કે એ બંસી બજવે એમને તરુણ રાજા ઉદયન વત્સરાજ છે. હસ્તિકાન્ત વીણાની એણે સાધના કરી છે. એ નાદસ્વર માટે એણે ભારે તપ તપ્યું છે. અજબ
