________________
અવનિપતિ પ્રદ્યોત : ૧૩૫ મહારાજ, સહધમી ભલે હોય, પણ શત્રુ છે ને !” મંત્રીરાજે કહ્યું.
“તેથી શું? શત્રુ ભલે હોય, પણ સહધમી છે ને !” રાજાએ શબ્દ ઉલટાવીને જવાબ આપે.
રાજન, એ તો ભગવાન મહાવીરની પરિષદામાં બેસે છે એટલું જ બાકી તે બધી વાતે પૂરે છે. ધર્મને અને એને શું લાગેવળગે? જે થથા ચંવનમાવદી ચંદનના ભારને ઊંચકનારે ગધેડો માત્ર છે. એને એના સુવાસની કશી સમજ નથી !
ભલે ગમે તે હોય, પણ ભગવાને પોતાની પરિષદામાં બેસવાની એને એક દિવસ ના પાડી? ન જાણે માનવીનું સૂતું અંતર કઈ પળે જાગે ! ચાલે, એને ધર્મ એ જાણે. આપણે ધર્મ આપણે પાળીએ. આજ એને મુક્ત કરીએ સહધમી દાવે ક્ષમાપના કરીએ-કરાવીએ. ”
“શું વાઘને પાંજરેથી છોડી દેવો છે?”
તો શું, આપણે બનાવટી ક્ષમાપના કરવી છે?”
પ્રભુ, કાલે એ લેહીતર વાઘ ફરી વિખવાદ જગાવશે. ન કરે નારાયણ ને આપણે હાર્યા તે આપણું સત્યાનાશ વાળતાં પાછું નહિ જુએ!”
તે આપણે ક્યાં કાયર બની ગયા છીએ. માત્ર શત્રુને શિક્ષા કરવામાં જ વીરત્વ સમાઈ જતું નથી. ક્ષમા આપવી એ પણ વીરનું જ લક્ષણ છે.”
ને એ પંચમીને ચંદ્ર આકાશમાં ચમકે એ પહેલાં
