________________
૨૨૮
.લંકા વિજય.. ભ૮-૪
પૂજયશ્રી : એવો પરિચિત સાધુ પાસે દીક્ષા લેવા આવે ક્યારે ? અને આવતાંની સાથે જ તે શું કહે, એ વિચારો !
સભા : કોઈનું કાંઈ ઉપાડ્યું હોય કે દેવામાં ફસી ગયો હોય એટલે પણ આને ?
પૂજ્યશ્રી: પણ અહીં આવવામાં તેનો ઈરાદો શો હોય ?
સભા: કદાચ એવો જ હોય કે તાત્કાલિક આફતમાંથી બચી જવું, પછી થઈ રહેશે.
પૂજ્યશ્રી : તમે એમ ધારો કે વ્યસન અને અનાચારમાં ફસાયેલા જે કોઈ દીક્ષા લેવા આવે, તે બધા તમે કહો છો તેવા જ ઈરાદે આવે ?
સભાઃ હું એમ નથી કહેતો. હું તો એમ કહું છું કે તાત્કાલિક આફતમાથી બચી જવું, પછીથી થઈ રહેશે આવા ઈરાઘવાળા પણ કોઈ હોય, એમ બને ને ?
પૂજ્યશ્રી : હવે બરાબર. તેવા ઇરાદાથી કોઈ દીક્ષા લેવા ન જ આવે, એમ કહેવાનો આપણો ઇરાદો નથી. બનવાજોગ છે કે કોઈ લેવાય આવે, પણ એક વાત સમજી લો. જે આત્મા એમ જાણતો હોય કે હું જે મહારાજ પાસે જાઉં છું તે મહારાજ જાણે છે કે હું વ્યસની છું તથા અનાચારી છું. તે વ્યક્તિ દીક્ષાની વાત કરવા આવતાં જ પહેલાં તો ગભરાય અને હિંમત કરીને આવે તો ય પહેલાં એ કહે કે “હું આવો આવો પાપી હતો, મેં અમુક અમુક પાપો કર્યા છે, પાપો કરતા પાછું જોયું નથી, પણ હવે હું પાપથી બચવા ઈચ્છું છું. મારે મારું બાકીનું જીવન એવી રીતે ગાળવું છે કે નવા પાપોથી હું બચી જાઉં અને જૂના પાપોથી બંધાયેલા કર્મો પણ ધોવાય’ વિચારી જુઓ કે આમ કહે કે નહિ?
હજુ આગળ એ એવું બોલે છતાં ગુરુ મૌન અને ગંભીર રહે, તેમજ આવનારની મુખમુદ્રા ઉપર દૃષ્ટિ ઠેરવી રાખે, તો પેલાને સહેજે એમ થાય કે મહારાજને હજુ મારી વાતમાં વિશ્વાસ નથી આવ્યો. આથી
