________________
૨૧૪
લંકા વિજય.. ભગ-૪
વિચાર ચાલે છે, પણ આ પ્રકારની વાતચિત થતી સાંભળતાની સાથે જ આઠેય કુમારિકાઓ કંપી ઉઠે છે. તે કુમારિકાઓને એમ થાય છે કે, ‘અમારે માટે આવો વિચાર ?' કુમારિકાઓએ પોતાનો જે નિર્ણય સંભળાવ્યો છે તે જો ઉંડાણથી વિચારવામાં આવે તો આવી સ્થિતિ બની જ હોવી જોઈએ એમ ખ્યાલમાં આવ્યા વિના રહે નહિ. કુમારિકાઓને તેમનાં માતા-પિતાદી જે વાત કરી રહી છે તે સાંભળતા એમ થાય છે કે, માતા-પિતાદી આપણા પ્રત્યેના મોહને આધીન થઈને કુલીનતાના વાસ્તવિક માર્ગને ચૂકી રહી છે !' અને એથી જ તે આઠેય કુમારિકાઓ, વિના પૂછયે જ એમ બોલી ઉઠે છે કે, “હે પૂજ્યો ! આ બધી વિચારણા છોડી દો ! આવા વિચારણાથી સર્યું ! અમારો જે નિર્ણય છે તે સાંભળી
લો !" આમ કહા બાદ પોતાનો નિર્ણય જણાવતાં તે કુમારિકાઓ સૌથી : | પહેલી વાત એ જ કહે છે કે, “અમે શ્રી જમ્મુકુમારને અપાઈ ચૂકી છીએ
એટલે તે જ અમારા સ્વામી છે, માટે હવે બીજાને અમે દેવા યોગ્ય નથી." અર્થાત્ “ભલે પાણિગ્રહણ નથી થયું, પણ વાદાનથી અમે શ્રી જમ્મુકુમારને અપાઈ જ ચૂકી છીએ, એટલે અમારા પતિ તો તે જ છે, માટે અમને બીજાને ન દેવી.”
આ પ્રમાણેનો પોતાનો મક્કમ નિર્ણય સંભળાવી દીધા બાદ તે આઠેય કુમારિકાઓ પોતાનાં માતા-પિતાદિને સન્માર્ગે ખ્યાલ આપતી હોય તેમ કહે છે કે લોકમાં પણ એમ કહેવાય છે કે “રાજાઓ એકવાર બોલે છે, સાધુઓ એક વાર બોલે છે અને કન્યાઓ એક વાર અપાય છે, આ ત્રણ એક-એક વાર બને છે." અર્થાત્ જેમ રાજાઓ બોલ્યા તે બોલ્યા, પછી બોલેલું ફેરવતા નથી. અને સાધુઓ પણ બોલ્યા તે બોલ્યા, પછી બોલેલું ફેરવતા નથી. તેમ કન્યાઓ પણ એકવાર અપાઈ તે અપાઈ, પછી ફરીથી અપાતી નથી. આવું તો લોકમાં પણ કહેવાય છે એટલે કે જ્યારે લોકમાં પણ આવી માન્યતા હોય, તો આપણે તો લોકોત્તર માર્ગને અનુસરનારા કહેવાઈએ. આપણામાં તો લોક કરતાં
