________________
દેવ તો મહાઅવિરતિ, એને વિષયની સામગ્રીથી વિટળાઈને તેમાં આનંદ માનનારને વૈરાગ્ય પમાડવાનું મન થાય ? પણ થયું. એ કેમ થયું ? તમારે તો વિષયોને શોધવા જવા પડે છે અને દેવોને તો વિષયો પોતે શોધે છે. તમે તો બજારમાં જાઓ અને કમાઈને લાવો તો મોજમઝા પામો અને દેવોને તો બધું વગર મહેનતે મળે છે. ઈચ્છા સાથે જ મળે છે. તેમને છોકરાંની પંચાત જ નહિ, એને ન ગર્ભમાં આવવાનું કે ન વિષ્ટામૂત્રમાં રહેવાનું. જમવાની પણ પીડા એને નહિ. કેવળ વિષયસુખની સામગ્રીમાં પડ્યા રહેવાનું ! એને વૈરાગ્ય આવે ? અહીં નહિ અને ત્યાં વૈરાગ્ય ? દિવસમાં તમે કેટલીક લપડાક ખાઓ છો ? કેટલા અપમાન સહો છો ? ભલે તમે લાલચોળ થઈને ફરો, પણ તમારી કયાં કયાં કઈ કઈ દશા છે તે શું છૂપી છે ? રોટલાના ટૂકડાનો ભૂખ્યો કૂતરો દંડાને ન જુએ. થોડીવાર પહેલા લાકડી મારનાર પણ જો તૂ તૂ કરી રોટલાનો ટૂકડો બતાવે તો કુતરૂ ત્યાં દોડી જાય. અહીં સંસારમાં કેટલાય જીવોની આવી દશા હોય છે, છતાં પણ વૈરાગ્ય નથી થતો અને દેવને ભોગ સામગ્રીનો પાર નહિ છતાં પણ વૈરાગ્યની વાત સૂઝે છે.
મોક્ષના ઇરાદાથી જ્ઞાનીની આજ્ઞા
મુજબ સહો તો કલ્યાણ થાય આજે કેટલાક કહે કે “ધર્મ તો કરીએ, પણ આપત્તિ નહિ જોઈએ શું આ વ્યાજબી છે? ધર્મની વાતમાં જરા જેટલી આપત્તિ આવે ત્યાં વાંધો લાગે છે અને ઘરકામમાં તો ઘણી ઘણી આપત્તિઓ આવે તો ય ગભરાતા નથી ! આપત્તિ સહા વિના ઉદય થશે?
વ્યવહારમાં તો જેમ વિઘ્ન આવે તેમ ઘડાય, એ તમારી માન્યતા છે. ઠોકર વાગે તેમ ભાન આવે, આ ન્યાય વ્યવહારમાં બધાને માન્ય છે. બહુ ટપલી ખાય એ સુધરે અને હોંશિયાર બને એ વાત ત્યાં
સ્વીકારો છો, માટે તો છોકરાને પારકી ટપલી ખાઈને શીખવવા પારકી દુકાને મોકલો છો ! અને અહીં ? તમે તો એવો ધર્મ માગો છો કે જેમાં
સ્વજનોનું મરણ, પાછળનાઓને ચેતવે છે..
૧૭
