________________
पंडिअधणबालकहा। ॥१२॥
पुच्छेद दहिसरूवं, अतुच्छमिच्छत्तमुच्छिओ एस । मूरिं सोऽवि पयंपद, हुंति हु समुच्छिमा जीवा ॥१३७।। जओ भणियमागमे-मुग्गमासाइपभिई, विदलं कच्चंमि गोरसे पडइ । ता तसजीवुप्पत्ती, भणति दहिएवि तिदिणुवरि ॥१३८॥ तं सुणिय भणइ विप्पो, विलग्गपेउव्व धूणिऊण सिरं। अहह असंबद्धपलाविराण किं भन्नए एसिं? ॥१३९।। तप्पञ्चमत्थमाणाविऊण तं दहियभायणं गुरुणो। ठावंति तवणतेए, अलत्तवडियं मुहे दाउं
॥१४॥ तिव्वायवसंतत्ता दहिगयसत्ता समंतओ चलिङ। चडिया लत्तयवडियं, सुसीयलं जीवियवकए . ॥१४१।। ते पासिऊण जीवे, धणपालो चिंतए नियमणंमि । अहह अहो जिणधम्मो, धम्मेसु अवितहो एस ॥१४२॥ जत्थेरिसया भावा, अरहंतेणं सयं समुल्लविया । ता एसच्चिय धम्मो, पमाणभूओ किमन्नेहिं ? . ॥१४३॥ इय तस्स मणवणाओ, मिच्छत्तुम्मत्तकरिवरो नट्ठो। 'सम्मत्तहरी सहसा, तत्थ पविट्ठो अइगरिहो ॥१४४॥ धन्ना ते जियलोए, जे जिणधम्ममि उज्जुया सययं । ते उण वयं अधन्ना, सुविणेवि न जेहि सो दिहो ॥१४५|| इय चिंतिऊण नमिऊण, गुरुपए विनवेइ धणपालो। भयवं! कहसु रहस्सं, धम्मस्स तओ गुरू आह ॥१४६॥ धम्म सुच्चि सचराचरि जीवह दयसहिओ, सो गुरुवि घरघरिणिसुरयसंगमरहिओ। उझियविसयकसाउ देउ जो मुकमलु, एहु लहुय 'रयणत्तउ चिंतियदिनफलु
॥१४७॥ सविसेसं इय वयणामएण सित्तस्स तस्स चित्ताओ। मिच्छत्तविसो नट्ठो, जह न पविट्ठो. पुणो तंमि ॥१४८।।
१ अलतो इति भाषायाम् । २ सम्यकत्वसिंहः। ३ रत्नत्रयम् ।