________________
હર્ષ પામતી એવી રાણીએ ઉત્તમ વાજીત્રના શબ્દ થતે પ્રભુની ગંધપૂજા કરી. પછી પિતાને મને રથ પૂર્ણ કરીને પર્વત ઉપરથી ઉતરતાં કે ગહનવૃક્ષના કુંજમાંથી અતિ દુસહ ગંધ તેણીને આવ્યો, એટલે હૃદયમાં વિસ્મય પામીને તેણીએ રાજાને પૂછયું કે હે સ્વામી! ઉત્તમ અને સુગંધી પુષ્પવાળા આ વનમાં આ દુસ્સહ દુર્ગધ કયાંથી આવે છે?” રાજા બે - “હે પ્રિયા ! શું આ તારી આગળ પિતાના ભુજદંડ ઉંચા કરીને શિલાતલ ઉપર કઈ મુનિ ઉભા રહેલા છે. તે તારા જેવામાં નથી આવતા ? પિતાના દેહને ઉર્થ પણે સ્થિર કરી અને નિર્મળ સૂર્યની સામે દષ્ટિ રાખી ઘેર તપસ્યા કરતા આ મુનિ દેવતાઓને પણ ત્રાસ ઉત્પન્ન થાય તેવી રીતે સ્થિત રહેલા છે. સૂર્યના તીણ કિરણેથી જેનું શરીર તપેલું છે અને મળના સમૂહથી જે વ્યાપ્ત છે, એવા તે મુનિના શરીરમાંથી આવે દુસહ ગંધ ઉછળી રહે છે.” તે સાંભળી રાણી બોલી કે–હે સ્વામી! શ્રી જિનેશ્વર ભગવતે જે કે મુનિને ધર્મ તે અતિ ઉત્તમ કહે છે, પરંતુ તે મુનિએ કદિ પ્રાસુક જળ વડે સ્નાન કરતા હોય તે તેમાં શે દેશ છે?” આ પ્રમાણે કહેતી પ્રિયાને રાજાએ કહ્યું કે “હેદયિતા ! એવું બોલે નહિ. સંયમરૂપ જળમાં સ્નાન કરનારા મુનિઓ તે નિત્ય પવિત્ર જ છે.” રાણી બોલી કે જો એમ છે તે પણ આ મુનિને અંગને આપણે પ્રાસુક જળ વડે પંખાળીએ કે જેથી આ દુસહ દુર્ગધ નાશ પામે, આ પ્રમાણેને પિતાની પ્રિયાને નિશ્ચય જણ રાજાએ કમળપત્રના પશ્ચિામાં
