________________
૨૨૧
જે મુજ ઉપર રાગ છે, તે કરો ધરમમેં સહાજ; ઈણે અવસર તુજ ઉચિતહે, એ સમે અવર ન કાજ. ૩૧૪ ધરમ ઉપદેશ એણપરે, તેરા હીતકે કાજ; મેં કહ્યો કરુણ લાયકે, તેણે સાધે શિવરાજ. ૩૧૫ ફોગટ ખેદ ના કીજીએ, કર્મ બંધ બહુ થાય; જાણે એમ મમતા તજી, ધર્મ કરે સુખદાય. ૩૧૬ હવે નીજ કુટુંબ ભણી કહે, હિત શિક્ષા સુવિચાર, મમતા મોહ છોડાવવા, એણવીધ કરે ઉપગાર. ૩૧૭ સુણે કુટુંબ પરિવાર સહુ કહું તુમકું હિત લાય; આઉ થિતિ પૂરણ ભઈ, એહ શરીરકી ભાય. ૩૧૮ તેણે કારણુ મુજ ઉપરે, રાગ ન ધરણાં કેય; રાગ કર્યા દુખ ઉપજે, ગરજ ન સરણી જેય. ૩૧૯ એહ થિતિ સંસારક, પંખીકા મેલાપ; ખીણુ ખીણમેં ઊડી ચલે, કહા કરણ સંતાપ. ૩૨૦ કેણ રહ્યા ઈહાં થીર થઈ, રેહણહાર નહીં કેય; પ્રત્યક્ષ દીસે ઈણીપ, તમે પણ જાણે સેય. ૩૨૧ મેરે તુમ સહુ સાથશું, ક્ષમાભાવ છે સાર; આણંદમાં તુમ સહુ રહો, ધર્મ ઉપર ધરે પ્યાર. ૩૨૨ ભવ સાયરમાં બૂડતા, ના કેઈ રાખણહાર, ધર્મ એક પ્રવહણ સમે, કેવલી ભાખિત સાર. ૩૨૩ એ સે તુમ ચિત ધરી, જેમ પામ સુખ સાર; દુરગતિ સાવિ દૂરે ટળે, અનુકમે ભવ નિસ્તાર. ૩ર૪ એમ કુટુંબ પરિવારમું, સમજાવી અવદાત; પછી પુત્ર બોલાયકે, ભાંખે એણપરે વાત. ૩૨૫
