________________
૨૧૯
વૈરી કટક :આવ્યુ. ઘણું, નાસંણુ લાગ્યા લાક; તવ તે સુર એમ ચિંતવે, ઇહાં હાથે ખડું શેક. ૨૯૦
એમ વિચાર કરી સવે, ચાલે આધી રાત;
એક પુત્રકુ કાંધ પર, બીજાકુ ગ્રહે હાથ. ૨૯૧ ઘરવાખરકા પાટલા, સ્ત્રી લહે શિર પરી તેહ; પુત્રીકુ આગળ કરી, એણી પેરે ચાલે તેહ. ૨૯૨ કાટે જે ગાડાં, તીકી આંધી ગાંઠ, શીર ધરી તે આપણે, એણીવિધ તીહાંથી નાઠ. ૨૯૩ મારગ ચાલતાં તેહને, વાટ ખટાઉ મળે જે;
પુછે કીાં ચાલ્યા તુમે, તવ એમ ભાંખે તેહ. ૨૪ નગર અમારૂં ઘેરિયું, વયી લશ્કર આય; તીણુ કારણ અમે નાશીયા, લહી કુટુંબ સમવાય. ૨૯૫ કાઈક ગામમે જાયકે, જીમ તીમ કરું ગુજરાન; કરમ વિપાક અને ઇસા, તેણે કરી ભયા હૈરાન. ૨૯૬ એમ અનેક પ્રકારકા, ખેલ કરે જગમાંહી; પણ ચિત્તમે જાણે ઇશ્યુ', મેં સદા સુખ માંહી. ૨૯૭ મે... તે ખારમા કપડા, દેવ મહાઋદ્ધિવત; અનાપમ સુખ વિલચું સદા, અદભૂત એ વિતત. ૨૯૮ એ ચેષ્ટા જે મેં કરી, તે સવિ કૌતુક કાજ;
૨ક પરજાય ધારણ, કરી, તીણુકો એ સવી સાજ. ૨૯૯ જેમ સુર એઠુ ચરિત્રને, નવી ધરે મમતા ભાવ; ટ્વીન ભાવ પણ નવી કરે, ચિંતવે નિજ સુરભાવ. ૩૦૦ એણીવીધ પરજાયમેં, મે' જે ચેષ્ટા કરત;
પણ નિજ શુદ્ધ સરુપ, બહુ નહી. વિસર’ત. ૩૦૧
