________________
શ્રી દેવભકિતમાળા પ્રકરણ.
આ ચાલતા કળીકાળની અંદર મનુષ્યને માત્ર જીન દેરાસર અને પ્રભુની વાણું એ બેને જ આધાર છે. આ બેમાં પણ જ્ઞાન કરતાં જીન પ્રતિમાને વધારે આધાર છે. જ્ઞાની માણસ વા બુદ્ધિવાળો માણસ શાસ્ત્રથી ફાયદે મેળવશે પણ જીન પ્રતિમાથી સામાન્ય બુદ્ધિવાળો પણ પ્રભુદર્શન કરી અમુક સમય શાંતિ મેળવે છે. જે દેરાસર ન હોય તે સંસારની અનેક ઉપાધિથી કંટાળેલ જીને શાંતિ માટે ક્યાં જવું? કયા આલંબનથી આગળ વધવું? માટે આનંબનની ખાસ જરૂરીયાત છે. મનુષ્ય પરમાત્માની સન્મુખ કલાક બે કલાક સુધી બેસી તેઓની શાંત પ્રકૃતિ નિરખી પિતામાં તે ગુણ પ્રાપ્ત કરવાને ઉજમાલ બને છે. પરમાત્માની પ્રતિમાને પરમાત્મરૂપ માની તેમાં આલંબનથી અનેક જી આ ભદધિ પાર પામ્યા છે અને પામશે. જે આ આલંબન ન હોય, કદાચ આલંબન હોય તે પણું જીર્ણ દશાને પામેલ હોય, વિનાશ થવાની તૈયારીમાં હોય, છિન્ન ભિન્ન દશામાં હોય તે પ્રભુદર્શન કે પૂજાથી એ આનંદ થતું નથી. જે આનંદ સુંદર જીનપ્રતિમાજી તથા સુંદર છનદેરાસરજીને જોઈને થાય છે. આ વાત અનુભવ સિદ્ધ છે. જે દીવસે આંગીપૂજા હોય છે તે દિવસે પ્રભુ પ્રતિમાજીને નિહાળીને અપૂર્વ આનંદ મળવા સાથે પ્રભુ જાણે સાક્ષાત્ સમવસરણમાં બીરાજમાન થઈ ભવ્ય પુરૂષને ઉપદેશ આપતા હોય એ ભાવ ઉત્પન્ન થાય છે. આવી ભવ્ય મૂર્તિ નિહાળીને અનેક ભવિજ પિતાનાં કર્મને ઓછા કરવા સાથે સમ્ય જ્ઞાનાદિની પ્રાપ્તિ કરે છે અને અનુક્રમે જ્ઞાનથી આગળ વધતા વધે છેવટે પરમપદ પ્રભુના આલંબનથી મેળવે છે. આ પરમપદ પ્રાપ્ત કરવામાં આલંબનની ખાસ જરૂરીયાત છે. અને આલંબને જેમ બને તેમ સારા રાખવા કે જે જેવાથી માણસને અપૂર્વ આનંદ થાય. આ આલંબને સારા રાખવા સારૂ ખાસ ધનની જરૂરીયાત છે–આ ધનની હરવખતે જરૂરીયાત પડે છે, પણ આજ કાલ એવા ભાવિક શ્રાવકે રહ્યા નથી કે જે જરૂર પડે કે તરત ઘરના હજારે રૂપીઆ કાઢી આપે. એટલા માટે જ દેવદ્રવ્યની ખાસ આવક કરી જણાય છે અને તે દ્વારા કટકે કટકે જે રકમ એકઠી થઈ હોય છે તે પ્રતિમાજી-તથા
