________________
શ્રી દેવભક્તિમાળા પ્રકરણ
दितहिअयाणं भवसिद्धिप्राणं सम्मइंसण सुश्र ओहि मणपज केवलनाण निव्वाणलामा पडिसिद्धा जाय तप्पभवा सुरमाणुसरिद्धि जाय महिमागमस्स साहुजणाओ धम्मो वएसो वि तस्सणु सजणाय सावि पडिसिद्धा तो दीह काल ठिति दसण मोहणिजं कम्मं निबंधइ असाय वेयणिशं च ॥"
અર્થ–પ્રાચીન આચાર્ય મહારાજશ્રીએ વસુદેવ હિંડિ નામને ગ્રંથ બનાવેલ છે. એ ગ્રંથમાં દેવદ્રવ્યના નાશથી કે અનર્થ થાય છે તે બતાવતાં જણાવેલું છે કે, જે માણસ ચૈત્યદ્રવ્યને નાશ કરે છે તે જીન પ્રતિમાની પૂજા અને દર્શનથી આનંદિત થનારા ભવ્ય જીના સભ્ય ગદર્શન, શ્રુત, અવધિ, મન:પર્યય, અને કેવળજ્ઞાન તથા નિર્વાણના લાભને પ્રતિષેધ કરે છે. વળી તેથી પ્રાપ્ત થનારી દેવ મનુષ્યની ઋદ્ધિ, આગમને મહિમા, સાધુઓથી થનાર ધર્મોપદેશ અને તેનું પ્રવર્તન એ સર્વને પણ નિષેધ કરે છે. તેથી તે દેવદ્રવ્યને વિનાશ કરનાર દીર્ધકાલની સ્થિતિવાળું દર્શન મેહનીય અને અશાતા વેદ નીય કર્મ બાંધે છે. આ પાઠની અંદર ચૈત્યદ્રવ્ય સંબંધી સ્પષ્ટ ખુલાસા છે. તે પણ સાથે જણાવેલ છે.
વાદી. આ પાઠમાં કેવળજ્ઞાન તથા મેક્ષ જેવા ઉત્તમ લાભને દેવ દ્રવ્યના વિનાશથી પ્રતિષેધ થાય છે એમ જણાવેલ છે. એ વાત બહુજ મનન કરવા જેવી છે. તે ચેત્યદ્રવ્યમાં એવી કઈ શક્તિ છે કે જેનાથી મેક્ષ જેવા લાભ તથા દેવ મનુષ્યની ઋદ્ધિ તથા પરમ જ્ઞાન સુધીના લાલે તે મેળવી આપે ? આ બાબત ને સ્પષ્ટ ખુલાસો કરવાની જરૂર છે.
શાસ્ત્રકાર, અલબત, એ વાત ઘણી જ વિચારણીય છે, કારણ કે દેવ દ્રવ્ય ને ઉપગ ક્યા ક્યા ખાતામાં કરે એને સ્પષ્ટ ખુલાસે તેમજ ચાલતી અવિચ્છિન્ન પરંપરા અદશ્ય થયેલ હોય તેમ જણાય છે. અને
