________________
૧૯૭ આગમાદ્વારક પ્રવચન શ્રેણી વિભાગ-પ્રથમ
~: પ્રવચનકાર —
પચ્ચવિશતિતમ, શતાબ્દિના અૉડ આગમાતા પરમ પૂજ્યપાદ ાચાય મહારાજશ્રી આનંદસાગરસૂરીશ્વરજી મ. સા. (હુલામણુનામ “આગમાહા” અથવા “સાગરજી મહારાજ)
શ્રી વીર સવત ૨૪૬૦-વિક્રમ સંવત્ ૧૯૯૦ ના આષાઢ શુદિ ૧૪ના દિને મહેસાણામાં આપેલ પ્રવચનનું અવતરણ.
ઘણે ભાગે દીવાળી કેજે વખતે દુનિયાદારીની ઉપાધિ ઓછી હાય છે, તે વખતે પુણ્યમા ચરુ નહિ ભરાતા, ખીજી વખતે તા ભરશેા જ કર્યાંથી ? ધ્યાન રાખવું કે વેપારીનુ વ્યાજ વસાદમાં ધીમુ પડે, પણ કશુખી ખેડૂતનું વ્યાજ વરસાદમાં વધે, ઋણુખી વરસાદમાં વ્યાજે લઈ મ્હાં માંગ્યું. વ્યાજ આપી કારતક માસ સુધી રાખે. વેપારીનુ વ્યાજ ધીમુ' થાય, તેમ ચામાસાના વખતમાં કણબીને ત્યાં આપેલા પૈસા સજ્જડ જ્ગ્યા માપે, તેવી રીતે ચામાસમાં ધમમાં આપેલા મય સજ્જડ લાભ આપે. છુ તે લાભ દુનિયાદારીમાં કયાં કામ લાગવાના છે ? એમ આપણે ગણીએ છીએ. આથી ધર્મોની કોને ગરજ છે ? કે, ચામાસામાં વધારે લાભ ગણીએ.
જીવ વિરાધનાનું પિયર હાય તા ચામાણુ. તેમાં આપણે કેટલાયક અનન્તકાયના જીવને સમજીયે છીએ. માઢથી અનતકાય કહીયે છીએ, પણ તેમાં જીવ કેટલાં તે જાણ્યું ?
