________________
૧૬૭
અનન્તાનન્ત મહાજ્ઞાનિ ભગવન્તને એમનાં અનન્તાન્ત મહાજ્ઞાનમાં એટલી હદ સુધી જાયું દેખ્યું છે, કે જે સ્થળે માતા બહેનો બેઠાં હોય, તે સ્થળ ઉપર બે ઘડી સુધી બ્રહ્મચારી સાધુ પુરૂષે ન બેસવું, અને જે સ્થળ ઉપર પુરુષે બેઠાં હોય, તે સ્થળ ઉપર એક પ્રહર સુધી બ્રહ્મચારિણી સાધ્વીજી મહારાજે ન બેસવું. એવા સ્થળે બેસવાથી કોઈક સમયે વેકારિકત્વની જાગૃતિ થવા સંભાવના. હવે વિચારો કે જે ભૂમિ ઉપર સ્ત્રી પુરૂષના પથરાયેલ અદશ્ય પુદગળ પણ આટલી હદ સુધીની માઠી અસર કરી, માનસિક પરિસ્થિતિ બગાડી ડામાડોળ અને વિકૃત કરી નાખે, તો પછી મહાનર્થકારી ચેપી દશ્ય અશુભ પુદગળાથી કયો મહાઅનર્થ ન સર્જાય ? અર્થાત સમગ્ર મહાઅનર્થોની પરંપરા સાહજિક સજાય જાય.
આજે મહાઅનર્થોની પરંપરાનો અવિરત પ્રવાહ કેવી અખલિત ગતિએ વહી રહ્યો છે, તેની વાસ્તવિકતાનું ભાન કરવું હોય, તો આજથી ત્રીસ વર્ષ પૂર્વનાં આર્યમર્યાદાની ઇતિહાસનું અવલોકન કરવું પરમાવશ્યક છે.
આજે મને દીક્ષા અંગીકાર કર્યાને ત્રીશમાં વર્ષના પ્રારંભ થયો. એટલે વિક્રમ સંવત ૨૦૦૫ ના વૈશાખ શુતિ ૬ બુધવાર સુધી ઘરમાં સહજરૂપે પાલન થતી મર્યાદા છે જોયેલ કે, ૧૨-૧૩ વર્ષની નાની બહેનનું મસ્તક ઘરમાં પણ અદા સાડી કે ઓઢણીથી ઢંકાયેલું જ રહેતું. આવશ્યક કારણ વિના બહાર જવાનું કે, પુરૂષની બેઠકવાળા પેઢી
