________________
ઘડી કમળ એ જ સ્થિતિમાં રહેવા દેવું. એ રીતે પૂર્ણ ઉપયોગશીલ રહેવું. સ્વ અને પર બનને માટે એકાન્ત હિતાવહ છે.
કાળ વેળાએ સ્થડિલ માત્રુ જતાં તપણું બળ થી ઢાંકીને લઈ જવી, જેથી તપણી અને તર્પણ ઢાંકેલ પાત્ર (કાચલી) ઉપર તમસ્કાયના જીવો ન પડે. કાળવેળાએ માત્રુ જતાં પાણી ઢાંકીને લઈ જવું. ઉઘાડું લઈ જવાથી તમસ્કાયના અસંખ્ય જીવોની વિરાધનાનું પાપ, અને એ જ ભીના પાત્રથી ચૂના આદિનું પાણી લેવામાં આવે, તે ચૂનાનું બધું પાણી સચિત્ત થાય અને એ જળનો ઉપયોગ કરનાર પ્રત્યેકને અકાયના અસંખ્ય જીવોની હિંસાનું પાપ અનાગે લાગે છે.
માત્રુ આદિના ઉપગમાં લેતા પહેલાં પંજણી અથવા વસ્ત્રાદિથી કુંકી પ્રમાર્જન કરી માત્રુ આદિ કરી “આણુ જાણહ જસુગ્રહો ” કહી માત્રુ આદિને પારિષ્ઠાપનિકાવિધિ કરી “સિર સિર સિર” કહી કુડી વસ્ત્રાદિથી લૂંછી શુકી કરી, ભૂમિનું પ્રમાને કરી પછી કુલ સ્થાન ઉપર મૂકવી. ભૂમિનું પ્રમાર્જન કર્યા વિના મૂકે તે ત્રસ જીવની વિરાધના સંભવ, અને સુકી કર્યા વિના એમને એમ ઉંધી વાળી મૂકી અને બે ઘડીમાં ન શકાય, તેમ જ નીતરતું માત્રુ જ્યાં સુધી ન શકાય, ત્યાં સુધી અસંખ્ય અસંજ્ઞી પંચેન્દ્રિય જીવોની હિંસાનું પાપ ચાલુ થઈ જાય, માટે ઉપર્યુક્ત પ્રત્યેક વિહિત આચરણ (અનુષ્ઠા) માં પૂર્ણ ઉપયોગશીલ રહેવું પણ બને માટે એકાતે પરમ હિતાવહ છે,
