________________
[૨૪] પાસે કરાવ્યું છે. ચીની કામ સર્વ જર્મની છે, અને રંગ
નીશ સર્વ જયપુરના ચિતારાને બોલાવી કરાવ્યા છે. આ સર્વ હકીકત સાંભળવા છતાં પણ મહંત તે મિાન જ રહ્યા કારણ વગર વખાણ કરવાથી આરંભના ભાગી થવાય છે એ નિયમ મહંતના મનમાં સુવિદિત હતું. છેવટે શેઠે કહ્યું, “સાહેબ ! આપ કેમ તદન માની રહ્યા છે? કેમ કાંઈ બેલતા નથી ? આપ શું વિથાર કરે છે?” મહંત પ્રસંગ જોઈ બોલ્યા, શેઠ ! હું તમારા ઘરના ફરનીચર વિગેરેનેજ વિચાર કરૂં છું. પણ તમે ઘરની બાંધણીમાં એક ભૂલ કરી હોય એમ મને જણાય છે. શેઠ તે ચમક્યા કે આવા સુંદર ફરનીચરથી ફરનીશ કરેલા બંગલામાં વળી ભૂલ તે શું રહી ગઈ હશે ! સ્વભાવિક રીતે “ભૂલ શું છે એ સવાલ કર્યો. પ્રત્યુત્તરમાં મહંત બેલ્યા કે “શેઠ ! તમે આ બારણ મૂક્યાં છે તે ન મૂકવાં જોઈએ.” શેઠે પૂછ્યું, “સાહેબ ! આપ આ પ્રમાણે કેમ બેલે છે ? બારણાં વગરનાં તે ઘર હોય?” મહંત કહે છે કે હું કારણુજ બેસું છું. એક દિવસ એ આવશે કે બીજાં માણો તને આ બારણાંમાંથી બહાર કહાડશે, અને તારાથી કદિ ફરી પ્રવેશ પણ થઈ શકશે નહિ. તું પ્રવેશ કરવા ઈચછા રાખીશ તે બીજાં તને આવતા જોવા ઈચ્છશે પણ નહિ; માટે જે તે બારણાં મુકાવ્યા ન હતા તે તારે બહાર જવું પડત નહિ. શેઠ આને ભાવાર્થ સમજી ગયા અને ઘરપરને મમત્વ મુકી દીધો. મહાદાનેશ્વરી થઈ સર્વને ત્યાગ કર્યા પછી મહંત પાસેજ વ્રત લઈ આત્મકર્મમાં ઉધત થઈ ગયા. આ લોકને આ ભાવ વિચારવા ગ્ય છે.
