________________
॥३५६
ओ जयवंतपायमूणे अणालबो मणसा, संबुझा बुद्धिधणा-बहवे अन्नेवि जव्वजिया. ॥ १७॥ देवी मिगावईविय-वंदित्ता एवमाह जं नवरं, पुनामि अवंतिनितुब्नंते लेमि तो दिक्खं. ॥ १७ ॥ जा पुबइ पज्जोयं-मज्झमि सन्नाइ तीइ महईए, तक्खणकिसाणुराओ-सो सजापरवसो जाओ. ॥ १०॥ ॥ नतर तं वारे विसजिया तेण सा तओ कुमरं, निक्खेवयनिक्खित्तं-काऊण वयं पवजेति. ॥ ११० ॥ अंगारवईपमुहान-अदेवीन तस्सवि निवस्स, सहिया मिगावईए-तम्मी समयंमि पव्वइया. ॥ १११॥ चोराणय पंच सया-तेणं गंतूण ताइ पबीए, संबोहिया, मिगावश्-अजा सा चंदणजाए. ॥ ११ ॥ लवणीया जयगुरुणा- साहुसमायारपरिणई
जाया, अह अन्नंमि विहारे-रविससिणो नियविमाणेसु. -॥ ११३॥ एसुंचिय आरूसंजळाय छे–१०४ ते जगवान् कोशंबी नगरीमां पधारेख छे, माटे हुं त्यां जइ तेमने पूवं, एम धारी तेणे हा आवीने "जा सा सा सा" ए बोलयी मने पूछयुं छे. १०५ आम जगवाने कद्यायी पर्षदामां बेसनाराअोमां नारे संवेग पेदा थयो । अने सौ बोलवा लाग्या, धिक्कार पमो मोहना विकारने के जे संसारमा जमता जीवोने केवी विटंबना आपे छे ! १०६ बाद ते शबररूपे आवेत्रो ब्राह्मण नगवान् पासे शांत मनयी दीक्षित थयो अने वीजा पण घणा बुद्धिशाळी नव्यजीवो प्रतिबोध पाम्या. १०७ हवे मृगावती राणी पण जगवान्ने वांदीन बोत्री के हुं अवंतीना राजाने पूछी तमारी पासे दीका लक्ष्श. १०० एम बोलीने ते तेज मोटी सन्नामां प्रद्योतनराजाने पूछवा लागी एटले ते राजानो तेना ऊपर रहेलो रागोगे पस्या मांड्यो अने ते लज्जामां परवश थइ पड्यो. १० तेथी ते तेने अटकाव शक्यो नहि, तेथी तेणे तेने रजा आपी एटले ते कुमारने राज्य पर स्थापीने दीका स्वीकारवा लागी. ११० तेनी साये ते राजानी अंगारवती प्रमुख
श्री उपदेशपद.
