________________
कप्पेण तस्स उदरं-फालित्ता ताणि रुहिररत्ताणि, विहियाणि तस्स नजाइ-कप्पगो नणिन माढतो. ॥ नए ॥ किं एस निरवराहो-हो तए जेण वारिओ रन्ना, तेणेसो चिरकालो-जाओ वत्याण मप्पिणणे. ॥ ए॥ चिंतियमिमेण नूणं- नरवइमाया श्मा नन इमस्स, हा धी कहं. असंबद्ध-मेरिसं चिहियं सहसा. ॥ ए१ ॥ जं तश्या मच्चत्तं-दिज्जतंपि हु पमिबियं न मए, तं एयफवं जायं-जइपुण पव्वश्गगो होतो-॥ ए ॥ तो नो एवंविहवसण नायणं होतो, निवसमीवे, ता वच्चमि सयंचिय-जा नो गोहा बला नेति. ॥ ए३ ॥ इय चिंतिय रायन-गो तो सविणयं निवो दिह्रो, नणिो संदिसह ममं किं कायव्वं ? निवो नण. ॥ एव ॥ पुव्वंचिय जनणियं-विभो तो रजचिंतगपयंमि, तक्खणमेवो वगया—कयारवा रा
श्री उपदेशपद.
फामी ते वस्त्रो सोहीथी रातां कर्या. त्यारे तेनी स्त्री कल्पकने कहेवा लागी के:-तें आ बिनगुन्हेगारने शामाटे 1 मार्यो ? केमके एने राजाएज मनाइ करी हती तेथी वस्त्रो देतां आटलो वखत नीकळी गयो. ए. त्यारे कल्पक विचारवा लाग्यो के खरेखर आ राजानोज प्रपंच छे, एनो एमां वांक नथी. माटे हाय हाय, मे वगर विचारे केम आवू नूं काम कर्यु !!!. ए१ ते वखते मने अमात्यपद मळतुं हतुं छतां ते में न लोधु तेनुं आ फळ थयु, पण जो हुं प्रत्रजित थयो होत तो आवा संकटमा फसात नहि. खेर हवे पोतेज चानीने राजा पासे जालं, नहितो पछी सिपाइयो खेंचीने त्यां लइ जशे. ए–५३ एम चिंतवीने ते दरबारमा जइ विनयपूर्वक राजाने नेव्यो अने कहेवा माग्यो के फरमावो, मारे शें करवं ? त्यारे राजा बोब्यो. एव पूर्वे जे कहेलु ने ते करो. ते परथी ते राज्यचिंतकना पदे रह्यो. एवामां
