________________
॥३२॥
त्ता. ॥३७ ॥ तत्तो संखुखो सो-अम्ह पमायो श्मो त्ति मन्नतो, तुण्डिको चिय चिट्ठ-जा ता सहसा पुरे तत्य-॥ ३० ॥ जाओ जणप्पवाओ-जह एय मणुट्टियं कुसीसेण, गुणमजव्वो एसो-कवरेण वयं पवन्नो ति. ॥ ३७॥ पत्ता ते दोवि दिवं,—इओय एहावियज्यक्खरो नंदो-न्हावियसामाइ गनो---पत्थावादागस्स बहिं-॥४॥ उज्जायस्स निवेयश जहा मए अज्ज सुविणो दिछो, रयणी विरामसमए-जह नगरमिमं समंतेहिं-॥४१॥ आवेढियं समंता-एत्तो सुविणयफलं परिकहेहि, सो सुविणयसत्थान-तं नेइ घरं तो तत्य-॥ ४२ ॥ धोयासरस्स निया से–दिन्ना धूया परेण विणएण, जग्गबंतो व्व रवी-सहसा सो दिप्पिलं नग्गो. ॥ १३ ॥ सिबियाइ समारूढो-हिंमइ जा सो पुरस्स मज्जमि, तावंतेनरसज्जा
श्री उपदेशपद.
चार्य बन्ने मरेला दाग. ३७ त्यारे ते पोतानी गफलती गणीने गजराइ जइ चुपचाप रह्यो एटनामां ते नगरमा ओचीती अफवा चाली के नूंमा शिष्ये आबु काम कर्यु छे, माटे ते नक्की अजव्य होइ कपथ्थी दीक्षित ययो हतो. ३७-३0 आ रीते राजा तथा आचार्य बन्ने स्वर्गमा पहोंच्या. हवे आणीमेर नापितनो ( नाइनो) दीकरो नंद नापितशाळामा हतो त्यां प्रस्तावयोगे उपाध्याय (शिक्षागुरु ) आवी चरतां ते तेने जणाववा लाग्यो के आज रात्रिना डेमे में स्वप्न जोयुं छे के आ नगर सामंतोए मळीने कबजे कर्यु छे, ४०-४१ अने तेमणे तेने चारे बाजुथी घेर्यु ले. हवे ए स्वामन फळ तमे कही बतावो. (आ, सांजळीने) ते स्वमशास्त्रनो जाणनार होवाथी तेने घरे तेकी गयो. ४२ त्यां तेने नवरावी धावरावो नार विनय करवा साये तेने पोतानो दोकरी आपी, एटले ते ऊगता सूर्यना माफक ओचीता दीपा तान्यो.
