________________
॥१
॥
॥ खिवावेत्ता पइमंदिरं च ते रायमंदिरंमि गया, पारद्धो य तहिं सो- पणच्चिजं सबजत्तेण. ॥ ६७ ॥ अह नचंतेण कहिंपि-सुंदरी रायसन्निहिनिसन्ना-दिठ्ठा णणं चिरपणयत्नाववियसंतनयणेण. ॥६५॥ कत्य मए दिखे यं विचिंतयंतेण तेण पुणरुत्तं-जाई सरिया नाओ-सव्वोविय पुव्ववुत्तंतो. ॥ ७० ॥ तो परमं निव्वेयं -समुव्वहंतेण चिंतियं तेण; हा हा अणत्यनिहिणो-धिरत्थु संसारवासस्स. ॥ ७१ ॥ जेण तहाविहनिम्मतविवेगजुत्तोवि धम्मरागी वि–अणुसमयसमयसंसियविहियाणुट्टाणकारी वि-॥ १२ ॥ तह बालमरण वसयो-विसमस्सं एरिसं समणुपत्तो, निरियत्ते वदंतो य-संपयं किं करेमि अहं ? ॥ ७३ ॥ अहवा कि मणेण विचिंतिएण इय अवसराणुरूवंपि-पकरेमि धमकम्म–पजत्तं जीवियव्वेण. ॥४॥
श्री उपदेशपद.
राजमंदिरमां आव्या. त्यां ते वांदरो खूब यनयी नाचवा लाग्यो. ६७ हवे नाचतां नाचतां तेणे राजा पासे बेली सुंदरी ने लांचा वखतनी प्रीतिना योगे विकस्वर आंखोयी को रीते सुंदरीने जोइ. ६५ ते विचारवा लाग्यो के में एने क्यां दीपीछे एम वारंवार चिंतवतां ते जातिस्मरण पाम्यो, अने तेणे सघळो पूर्व वृत्तांत जाण्यो. ७० त्यारे ते वांदराए परम निवेद पामीने चिंतव्यु के आ अनर्थना निधान समान संसार वासने धिक्कार के जेना बोधे हुं तेवा निर्मळ विवेकवाळो छतां धनो रागी छतां अने प्रतिसमय सिद्धांतमां कहेब क्रियां करतो यको पण वासमरणना वशे आवी विषमदशा पाम्यो बुं. हवे हुँ तिर्यंचपणामा रह्यो बुं माटे शु करीशकुं ? ७१-७३-७३ अथवा आम चिंतव्याथी शु वळे ? हवे अवसरयोग्य धर्म कर्म करुं अने अणसण करी जीवितनो अंत लावू तो जीक छ. ७४ एम ते विचारतो रह्यो. त्यारे तेने गजरायसो
