________________
[ ૭૧ ] સવિતા—નહીં જ. તેએ આજીવનહ્મચારી જ રહ્યા હતા. ચપા—તેઓને દીક્ષા લેવાનું શું કારણ ? શું તે ગૃહસ્થાવસ્થામાં દુઃખી હતા ?
સવિતા—-બહેન, આ પ્રશ્ન પૂછવામાં તમારી ભૂલ થાય છે. દુઃખી માણસે જ દીક્ષા લ્યે છે તે તે તમારી નરી ભ્રમણા જ છે. દુ:ખગર્ભિત વૈરાગ્ય કરતાં જ્ઞાનગર્ભિત વૈરાગ્ય જ ચિરસ્થાયી અને આત્મહિતકર છે. આ વિશ્વ જ વૈરાગ્યની પાઠશાળા છે–ર'ગભૂમિ છે. જ્ઞાનષ્ટિવાળા મનુષ્ય ડગલે ને પગલે કમરાજાની વિચિત્રતા અને માહરાજાનું પ્રાખલ્ય જોઈ શકે છે. એકને ઘરે જન્મના મહાત્સવ ઉજવાય છે; જ્યારે ખીજાને ઘરે મરણ પ્રસંગની રાકકળ ચાલતી હૈાય છે. એક આલીશાન મહેલમાં માજ ઉડાવે છે, જ્યારે ખીજાને પેટપૂરતુ અન્ન ખાવાને પણુ મળતુ' નથી. જુઓને એક છીપમાં પાકેલા એ માતીઓની જુદી જુદી સ્થિતિ સ ́પજે છે. એકના દવા માટે ભૂકા થાય છે, જયારે ખીજું રાજાના મુકુટમાં જડાય છે. એક જ સાથે ખીલેલા એ પુષ્પામાંથી એક પ્રભુના મસ્તક પર ચડે છે અને બીજું ધૂળમાં રગદોળાય છે. આમ ચિત્રવિચિત્ર સ્થિતિ જ ભવભીરુજનને વૈરાગ્યવાસિત બનાવે છે.
ચંપા—તેમના દીક્ષા અવસરે તેમના પિતાશ્રીને ઘણુા જ આનન્દ્વ થયા હશે ?
સવિતા—તેમના પિતાશ્રી સ’. ૧૯૨૭ માં મૃત્યુ પામ્યા હતા તેથી પણ તેમનું મન સ`સારથી ઉદ્વેગ પામ્યું હતું.
