________________
(૧૧૩) जीयं काऊण पुण, तुरमणि दत्तस्स कालियज्जेणं । अवि य सरीरं चत्तं, न य भणियमहम्मसंजुत्तं ॥२७६॥
ભાણેજને આધ કરવા તે જીત-આચાર છે એમ જાણીને તુરમણી નામની નગરીમાં પોતાના ભાણેજ દત્ત નામના રાજા પાસે કાલિકાચાય ગયા. તેમણે પાતાના શરીરના ત્યાગ કર્યાં એટલે દરકાર ન કરી, પરંતુ અધર્મયુક્ત અસત્ય વચન ખેલ્યા જ નહીં. એટલે કે દત્ત રાજાએ પ્રાણાંત સુધીના ભય બતાવ્યા છતાં યજ્ઞનું ફળ પૂછ્યુ. ત્યારે ગુરૂએ યજ્ઞનું ફળ નરક જ કહ્યું. તેથી દત્ત રાજા અતિ કાપ પામ્યા, પરંતુ તે ગુરૂને કાંઈ પણ કરી શકયા નહીં, ઉલટા પેાતે મરીને નરકે ગયા. ૨૭૬.
૧૭૫ આગમને પુસ્તકારૂઢ કર્યાના સમય वल्लहपुरम्मि नयरे, देवड्डीपमुहेण समणसंघेण । पुत्थे आगम लिहिओ, नवसय असीइ तदा वीरो ॥ २७७॥ વીરનિર્વાણથી નવસે તે એંશી વષે વલ્લભીપુર નગરમાં દેવદ્ધિ ગણિ ક્ષમાશ્રમણ વિગેરે શ્રમણસધે આગમને પુસ્તકમાં
લખાવ્યા. ૨૯૭.
૧૭૬ દિગંમરની ઉત્પત્તિના સમય.' रहवीरपुरनयरे, तह सिद्धिगयस्त वीरनाहस्स । અક્ષયનવડત્તરી, આમળા પાણકિયા નાયા ૫ ૨૭૮ ॥
શ્રી વીરનાથ સિદ્ધિમાં ગયા પછી ઇસે તે નવ વર્ષ થ વીરપુર નામના નગરમાં પાંખડી શ્રમણ( દિગંબર )થયા ૨૭૮ ૧૭૭ ખીજીવાર આગમનું પુસ્તક રૂઢણું : दुब्भिक्खम्मि पण, पुणरवि मेलित्तु समणसंघाओ । મદુરાણ્ અનુગોળો, પવત્તફે ોિ મૂર્તી ૨૭૬ ॥
