Abhidhan Rajendra kosha Part 1

SR No.: 016041
Original Sutra Author: N/A
Author: Rajendrasuri
Publisher: Abhidhan Rajendra Kosh Prakashan Sanstha
Publication Year: 1986
Total Pages: 1064
Language: Prakrit, Sanskrit
Classification: Dictionary, Dictionary, & agam_dictionary
File Size: 38 MB

Page 984

(१५) अव्वत्तिय अभिधानराजेन्द्रः।
अव्वत्तिय प्रतः कृताः । एवं दिव्यप्रभावतस्तेन देवेन तेषां साधूनां
अथ प्रतिविधानमाहकालभनादिविघ्नं रकता शीघ्रमेव विस्तारिता योगाः । ततो. थेरवयणं जा परं, संदहो कि मुरो ति माहु त्ति। ऽनेन तच्चरीरं मुक्त्वा दिवं गच्छता प्रोक्ताः साधवः । यथा
देवे कहं न संका, किं सो देवो न देवो त्ति ? | 'कमणीयं भदन्तैयदसंयतेन सता मया प्रात्मनो वन्दनादौन वारिताः; चारित्रिणो यूयम् । अहं ह्यमुकदिने कालं कृत्वा , दिवं
तेण कहियं ति च मई, देवोऽहं रूबदरिसाणाओ य । गतो युष्मदनुकम्पयाऽत्रागतः, निस्तारिताश्च भवतामागाढयो- साहु त्ति अहं कहिए, समाणरूवम्मि किं संका॥ गाः। इत्याधुक्त्वा कमयित्वा च स्वस्थानं गतः । ततस्ते साधव- देवस्स च किं वयणं, सच्चं ति न साहुरूवधारिस्त । स्तच्छरीरकंपरिस्थाप्य चिन्तयन्ति-अहो! असंयतोबहुकालं व.
| न परोप्परं पि वंदह, जं जाणंता वि साहु ति ॥ न्दितः। तदित्थमन्यत्रापि शङ्का-कोजानाति कोऽपि संयतः, कोऽप्यसंयतो देव इति। ततः सर्वस्याप्यचन्दनमेव श्रेयः, अन्यथा
तिम्रोऽप्युक्ताः । ह्यसंयतवन्दनं, मृषावादश्च स्यात् । इत्थं तथाविधगुरुकर्मोद- किञ्च-यदि प्रत्यक्केष्यपि यतिषु भवतां शङ्का, तर्हि परोक्षेषु यातपरिणतमतयः साधवोऽव्यक्तवादं प्रतिपन्नाः परस्परं न जीवादिषु सुतरामसौ प्राप्नोति,ततः सम्यक्त्वस्याप्यभाव इति धन्दन्ते। ततः स्थविरैस्तेऽनिहिताः-यदि परस्मिन् सर्वत्र जवतां কম্বাইसंदेहस्तहि ययुक्तं देवोऽहमिति' तत्रापि भवतां कथं न संदेहः?, जीवाइपयत्थेमुं सुहु-मन्ववाहियविगिट्ठरूवमुं। किस देवो वाध्देवो वा?,इतिअथ तेन स्वयमेव कथितम् 'अहं दे
अचंतपरोक्खेमु य, किह न जिणाईसु ने संका॥ वः,तथा देवरूपं च प्रत्यक्ष एव दृष्टमिति न तत्र संदेहः। हन्त! यद्येवं तहि य एवं कथयन्ति वयं साधवः,तथा साधुरूपं प्रत्यक्षत एव ह.
गतार्था। श्यते, तेषु कः साधुत्वसंदेहः, येन परस्परं यूयं न वन्दवे । नच
श्रथ जिनवचनाजीवादिषु न शङ्का, तदतदिहापि मानमित्याहदेववचनादेव वचनं सत्यमिति शक्यतेवक्तुम,देववचनं हि क्रीमा तव्वयणाअोव मई, न तनयणे मुसाहुवित्तो ति । धर्थमन्यथाऽपि संभाव्यते। नच तथा साधुवचनं, तद्विरतत्वात्ते
आलयाविहारसमिओ, समणोऽयं वंदणिज्जो त्ति ॥ पामितिापवं च युक्तिनिर्यावन्न प्रज्ञाप्यन्ते तावदुद्धाट्य बाह्याःताः पर्यटन्तश्च राजगृहं नगरं गताः।तत्रच मौर्यवंशसंभूतो बन्नज
अथ तवचनाजिनवचनाजीवाद्यर्थेषु न शङ्का । ननु यद्येवं,
तवचने इदमप्यस्ति-यदुत शोभनं साधुवृत्तं श्रमणशीलं यस्याद्रो नाम राजा,स च श्राद्धः। ततः तेन विज्ञाताः। यथा-अव्यक्तवादि.
सौ सुसाधुवृन इति हेतोः श्रमणोऽयमिति निश्चयावन्दनीयः । नोनिया इह समायाता गुणशिक्षकचैत्ये तिष्ठन्ति, ततः स्वपु
सुसाधुवृत्तोऽपि स कथं ज्ञायते', इत्याह-श्रालयविहारसमित रुषान् प्रेष्य राजकुले आनायिताः। तेन ते कटकमद्देन मारणार्थ
हति कृत्वा । उक्तं च-" प्रासपणं विहारेण, गणा चंकमणा चाहताः । ततो हस्तिनिकटेषु च तन्मर्दनार्थमानीतेषु तैः प्रो
ण य । सक्का सुविहियं ना, नासा वेणइप णये" ॥१॥ कम-राजन् ! वयं जानीमा-श्रावकस्त्वं, तत्कथं श्रमणानस्मानित्यं मारयसि । ततो राक्षा प्राक्तम्-युष्मतसिद्धान्तेनैव को
उपपत्यन्तरमाहजानाति किं श्रावकोऽहं, न वा । भवन्तोऽपिकिं चौराश्चारिका
जह वा जिणिंदमिमं, जिणगुणरहियत्ति जाणमाणा वि। अभिमग वेत्यपि को वेत्ति । तैः प्रोक्तम्-साधवो वयम् । यद्येष- परिणामविमुकत्यं, वंदह तह किं न साहुं पि। मव्यक्तवादितया किमिति परस्परमपि यथाज्यष्ठं वन्दनादिकं
होज न वा साहुत्तं, जइरूवे नत्थि चेव पमिमाए । न कुरुथ १; इत्यादिनिष्ठुरैमृदुभिश्च वचनैः प्रोक्तास्ते भरप
सा कीस बंदणिज्जा, जावे कीस पमिसेहो। तिना । ततः संबुद्धा लजिताश्च निःशङ्किताः सन्मार्ग प्रतिपन्नाः। ततो राज्ञा प्रोक्तम्-भवतां संबोधनार्थमिदं मया सर्वमपि
सुगमे । नवरं प्रथमगाथायां प्रतिमायाः साधुरूपेण सह व. विहितमिति कमणीयमिति ।
न्दनीयत्वे साम्यमुक्तम् । द्वितीयगाथायां तु साधुरूपे विशेष
दर्शयति-यतिरूपे प्राणिनि साधुत्वं नवेद् न वेति संदिग्धमेव, अमुमेवार्थ भाष्यकारः प्राह
प्रतिमायां तु जिनत्वं नास्त्येवेति निश्चयः। ततः किमिति सा गुरुणा देवीनूए, समणरूपेण वाश्या सीसा ।
वन्दनीया, यतिरूपे च किमिति वन्दनप्रतिषेधः। सन्जावपरो कहिओ, अव्वत्तियदिष्ट्ठिणो जाया॥
अत्रोत्तरमाह-- गतार्था।
अस्संजइजरूवे, पावाणमई मईन पमिमाए | कथमन्यक्तदृष्यो जाताः?, इत्याह
नणु देवाणुगयाए, पमिमाए वि होज सो दोसो । को जाण किं साहू, देवो वा तं न वंदणिज्जो ति। ।
अथैवत्ता मतिः परस्य नवेत्-असंयतेऽधिष्ठितयतिरूपे वन्द्य
माने ततासंयमरूपपापाऽनुमतिर्भवति, न त्वसौ प्रतिमायाहाज्जा संजयनमणं, होज मुसावायममुगो ति॥
म् । अत्रोच्यते-ननु देवताऽधिष्ठितप्रतिमायामप्ययमनुमतिको जानाति किमयं साधुवेषधारी साधुर्देवो वा ?, नास्त्येधात्र
पधारा साधुदवा वा नास्त्येधात्र लक्षणो दोषो भवेदिति । निश्चय इति । अत्र नच वक्तव्य साधुरेवायं तद्वेषसमाचारदर्श
अयैवं ब्रूयात्परः; किमित्याह-- नाद्भवानिवः आर्यापाढदेवेप साधुवषसमाचारदर्शनेनानका. न्तिकत्वात् । तस्मान्न कोपि वन्दनीयः, संशयविषयत्वात् । यदि
अह पमिमाएँ न दोसो, जिणबुकीए नमिउ विमुफस्स। पुनर्वन्येत, तदा आर्याषाढदेवबन्दन श्वासंयतवन्दनं स्यात,
तो जइरूवं नमिउं, जश्बुछीए कहं दोसो ?॥ अमुको ब्रवीतीति भाषणे च मृषावादः स्यादिति ।
अथ प्रतिमायां नानुमतिलकणो दोषः, किं कुर्वतः ?, नमस्यतः,